Kapciuszek (IV)

Trzech dorodnych chłopa w czapeczkach z frywolnymi piórkami, z łukami na plecach, gapiących się na nich z wyszczerzonymi zębami.

– Nie przerywajcie sobie – powiedział ten, który wyglądał na przywódcę grupy. Chyba dlatego, że miał najbardziej okazałe piórko przy czapce. – Kontynuujcie. My sobie popatrzymy.

– Ja tam bym się przyłączył. – Olbrzym o posturze niedźwiedzia, oblizał się łakomie. – Dziewka jak marzenie. Widziałeś kiedyś takie duże, jędrne cycusie?

Marysia odruchowo zanurzyła się w wodzie aż po brodę. Wściekła była nieziemsko, chociaż najbardziej o to, że przerwano im w takim momencie.

– No panowie! – Zdegustowany Robert podniósł się ociekając wodą. Po czym szybko sięgnął po kawałek płótna, bo jeden z przybyłych zaczął się gapić w jego krocze z wyraźną fascynacją. – Ładnie to tak podglądać?

– E tam! – Hipotetyczny przywódca machnął ręką. – Wpadliśmy z wizytą, bo wróżka za niewielkie przysługi udostępnia nam jacuzzi. A chłopcy są już tak zapachowi, że zwierzyna ich na milę wyczuwa.

– To trzeba było zaczekać w izbie – pouczył ich wciąż niezadowolony Robert.

– Marudzisz chłopie. Zresztą, może się przyłączymy? – spytał chytrze rozmówca, a jego towarzysze gromko zarechotali.

– Przeszkodziliście nam! To raz! – wysyczała Marysia, czując jak gotuje się ze złości. – Nie przedstawiliście się! To dwa! Walcie się! To trzy! I wynocha, bo chcę wyjść i się ubrać!

– Jam jest szlachetny Robin, a to część mojej wesołej gromadki. – Mężczyzna ukłonił się, posyłając jej lubieżny uśmiech. – A to John i Will, moi nieodłączni kompani. – Wskazał na niedźwiedziowatego i lisowatego, który nadal posyłał tęskne spojrzenia w kierunku Roberta.

– Wynocha! – wywarczała Marysia, w dupie mając kim są nowo przybyli i jak się nazywają.

– Chodźmy panowie, dama ma życzenie zostać sama – zakpił Robin. Na szczęście jednak na kpinie się skończyło i wszyscy czterej zgodnie zniknęli za drzwiami.

Szybko wyskoczyła z wody, aby otulić się czystym kawałkiem płótna. Była tak wściekła, że kilkakrotnie podskoczyła w miejscu, sapiąc ze złości. Najgorsze, że nadal była też podniecona. Cóż było robić? Uniosła nogę, stawiając stopę na krawędzi pobliskiego mebla, po czym wsadziła dłoń po materiał, w który była owinięta. Kiedy się dotknęła, z trudem powstrzymała krzyk. O tak, nadal była bardzo mocno podniecona. Dlaczego akurat teraz, wolała tego nie roztrząsać. Zamknęła oczy i zaczęła się pieścić. Lecz to okazało się zbyt mało, o wiele za mało. Dlatego drugą ręką dotknęła nabrzmiałych piersi. Wilgotne płótno opadło na podłogę, a Marysia przymknęła oczy. Zaspokajała się, pojękując gardłowo. Była tak podniecona, że musiała zagryzać wargi, aby głośno nie krzyczeć.

– Mogłaś zaczekać – usłyszała za swoimi plecami.

– Nie mogłam! – warknęła. Przerwała, odwróciła się do najwyraźniej zaskoczonego Roberta, po czym rozkazała:

– Na kolana!

– Że co? – zbaraniał.

– Na kolana! Ale już!

Posłuchał, bo dziewczyna miała coś takiego w oczach, że wolał z nią nie dyskutować. I chyba domyślał się, o co jej chodziło.