Kochaj mnie, zabij (I)

with Brak komentarzy

 

Notatki do tekstu mam rozpisane na kilkunastu stronach a4. Pierwszą scenę poprawiałam kilka razy. Drugą wciąż piszę i jest... okrutna. Nawet mnie serce boli, gdy o niej myślę.  Książek, filmów i wykładów, z którymi się zapoznałam, aby rozpocząć pisanie, nie zliczę. Okładka na razie poglądowa, na pewno ulegnie zmianie, chociaż klimat zostanie zachowany. Cała seria nosi nazwę SALIGIA. Scenariusze do dwóch kolejnych części również mam rozpisane. Szata graficzna zaplanowana. A temat... To nie będzie coś, do czego Was przyzwyczaiłam. Wielowątkowość w tych książkach przeraża nawet mnie samą. Nie liczcie też na szybką publikację kolejnych części. Przede mną ważne zadanie - abyście do samego końca nie byli pewni, kto jest mordercą.

*

*

Kochaj mnie, zabij

*

Prawdziwy potwór nie zawsze skrywa się kącie, w mroku i ciszy

Czasami patrzy prosto w oczy, stojąc w pełnym blasku słońca

*

1995

Anna jeszcze raz spojrzała na przykryty grubą warstwą śniegu taras. Pod ścianą przylegającą do altanki, stały duże donice o rustykalnym wyglądzie. Przez chwilę oceniała, czy da radę przenieść którąś do domu, aż w końcu uznała, że potrzebuje tylko jednej, najmniejszej. Upiła kolejny łyk herbaty, rozkoszując się rozchodzącym się po całym ciele ciepłem, wdychając intensywny, korzenny zapach. Aromat tak idealnie współgrający ze świątecznym nastrojem, z czerwieniem, zielenią, złotem i bielą, doskonale wtapiający się w nostalgiczne wspomnienia. Była dumna z dekoracji salonu, chociaż Adam upominał, aby zbytnio się nie forsowała. Do wyznaczonego terminu porodu brakował niecały miesiąc. Bardziej przerażający był fakt, że dzisiejszy dzień i połowę nocy miała spędzić w samotności.

Odstawiła kubek, wsunęła stopy w wygodne buty, narzuciła na siebie gruby sweter i po chwili wahania sięgnęła również po szal w odcieniu jasnego błękitu przewieszony przez oparcie krzesła. Ostrożnie uchyliła jedno skrzydło prowadzące na taras, a do środka od razu brutalnie wtargnął mroźny powiew wiatru. Uderzył z całą dostępną mu siłą, na kilka sekund oszałamiając, aby później przegrać z promieniującym z wnętrza ciepłem.

Przyłożyła dłonie do rozognionych policzków, z wisielczym humorem myśląc, że dziś znów będzie miała zarumienioną twarz. Nie służyły jej takie zmiany temperatur i nie miał na to wpływu nawet najlepszy krem czy drogi podkład. Odgarnęła nieposłuszne kosmyki włosów i bacząc na każdy krok, ostrożnie wyszła na taras. Na szczęście podeszwa butów była doskonale dopasowana do takich warunków i Anna bez przeszkód dotarła do celu. Przez chwilę w skupieniu przyglądała się doniczkom, zastanawiając się, jaka będzie odpowiednia na świąteczne drzewko. W końcu wybrała najmniejszą. Zacisnęła na niej skostniałe z zimna dłonie, po czym gwałtownie drgnęła. Nie wiadomo skąd napłynęło przeczucie, że ktoś ją obserwuje. Uniosła głowę, czujnie rozglądając się dookoła, ale w zapadającym zmierzchu, nie dostrzegła nic szczególnego. Nagie drzewa w ogrodzie, zamarznięta powierzchnia stawu, wszechobecna biel, puste pola, a na ich skraju domostwa sąsiadów. Wszechobecna cisza otuliła ją niczym mgła, wyostrzając zmysły i jednocześnie zamykając w świecie bez dźwięków; albo inaczej, w świecie gdzie jedynym dźwiękiem było milczenie zabarwione odrobiną melancholii.

– Pamiętaj, sama nie wychodź na zewnątrz. Po świecie krąży wielu złych ludzi – powiedział Adam przed odjazdem. – Włącz alarm i opuść rolety. Wrócę najszybciej, jak się da, chociaż nie powinienem nawet wyjeżdżać.

– Cicho! – Kładąc palec na jego wargach, nakazała mu milczenie. – Mieszkamy tu już pięć lat i dotychczas nic złego nas nie spotkało.

– Lepiej się zabezpieczyć. Nie chciałaś zaprosić matki na święta, więc musisz na siebie uważać.

– Obiecuję! To tylko jeden dzień i kilka nocnych godzin.

– Mimo to, martwię się. – Dawało się wyczuć jego irytację.

– Mimo to, przekonam cię, że nie powinieneś. – Nie zamierzała mu ulec w tej kwestii, zwłaszcza że nie pierwszy raz wyjeżdżał na dłużej. Jednak teraz, w tej mrocznej, roziskrzonej bielą ciszy, w wyczuwalnym smutku zawodzącego wiatru, poczuła irracjonalny strach. Szybko sięgnęła po upatrzoną donicę, nieco dziwiąc się jej ciężarem i dostrzegając, że była wypełniona ziemią, po czym wycofała się do domu. Starannie zamknęła drzwi i odetchnęła.

Niepokój pozostał.

Niczym zwinne zwierzątko przemykał pomiędzy racjonalnymi myślami, zostawiając za sobą nieuchwytny ślad niewytłumaczalnej obawy.

Stanowczym krokiem podeszła do gramofonu i wyjęła z szuflady płytę winylową z angielskim napisem Merry Christmas. Samodzielnie ustawiła ramię oraz igłę, a wtedy przytłaczającą ciszę wypełnił dźwięczny głos Elli Fitzgerald i wesołe słowa przeboju Let it snow, rozpraszając chowające się po kątach strachy.

Zamknęła oczy i oparłszy się bokiem o komodę, pogładziła wypukły brzuszek. Nie miała tylko pojęcia, czy chciała tym uspokoić siebie, czy zapewnić bezpieczeństwo nienarodzonemu dziecku.

– Gorąca czekolada polepsza humor. – Słowa popłynęły gdzieś w przestrzeń, zawisły pośrodku salonu, zamieniły się w intensywny zapach, gdy Anna przeszła do kuchni i przygotowała sobie ulubiony napój, dodając do niego szczyptę cynamonu dla wyostrzenia smaku. Później patrząc na rozświetloną kolorowymi lampkami choinkę, popijała go małymi łyczkami, delektując się aksamitnym smakiem. W końcu jej zamglone wspomnieniami spojrzenie zahaczyło o postawioną przy kuchennym stole donicę, a wtedy Anna szeroko się uśmiechnęła.

Duże drzewko stało już w salonie, a to małe, które godzinę temu przywiózł jej znajomy miało trafić do sypialni. Chciała je ozdobić czerwonymi lampkami oraz złocistymi kokardkami. Ich dom w święta zawsze wypełniały intensywne zapachy i soczyste kolory.

Najpierw wyjęła z szafki folię, po czym starannie rozłożyła ją na stole, aby nie musieć potem zbyt wiele sprzątać. Obawiała się, że ziemia w donicy będzie zbyt zamarznięta, ale kiedy dźgnęła ją palcem, ten bez problemu wszedł do połowy. Przygotowała sobie dwie łyżki, mające posłużyć za łopatki, założyła fartuch i podśpiewując pod nosem słowa piosenki, udała się pod drzewko, niewielkich rozmiarów, zgrabny świerk. Na wszelki wypadek sprawdziła jeszcze, czy wszystko w porządku z alarmem, zajrzała do dziecięcego pokoju, który tak pieczołowicie przygotowali z Adamem. Ponieważ gdzieś tam echem rozbrzmiewał jeszcze niedawny niepokój, sprawdziła też pozostałe pomieszczenia. To ją uspokoiło, później rozśmieszyło.

– Dorosła kobieta, a zachowuje się jak dziecko – żartowała z samej siebie, zawiązując fartuch. Podwinęła rękawy i postawiła czajnik na gazie, myśląc, że rozgrzewająca herbata po pracy będzie idealna. Znów zaczęła nucić, w wyobraźni widząc może nie zaskoczoną, ale rozbawioną twarz męża. Doskonale zdawał sobie sprawę, że miała bzika na punkcie świątecznych dekoracji. Nawet deska sedesowa w toalecie zamieniła się w wesołą mordę renifera.

– Chyba nie ma potrzeby wyrzucać całej ziemi, tylko część – mruczała, sprawnie posługując się kuchenną łyżką. Fakt, że używa takiego narzędzia, także ją śmieszył. Nagle drgnęła, bo gdy na chwilę umilkła muzyka, zdawało się słychać skrzypienie drewnianej podłogi w przedpokoju. Poczuła dreszcz niepokoju, lecz kiedy spojrzała w tamtą stronę, niczego nie dostrzegła. Puszysta kurtka z futrzanym kołnierzem, błękitny szalik, świąteczne lampki oplecione wokół lustra. Otrząsnęła się, wracając do pracy, ale po chwili znów zmarszczyła z niepokojem brwi.

– Coś tu jest? – Wypowiedzenie tych słów na głos, przyniosło chwilową ulgę. – To dziwne, przecież wyrzuciliśmy rosnące w nich rośliny. Powinny być puste.

Anna odłożyła łyżkę, po czym sięgnęła po lateksowe rękawiczki. Teraz było jej łatwiej. Wyczuła owalny kształt; garściami niecierpliwie wydobywała ziemię, a że donica nie była zbyt duża, kilka sekund zajęło, by w końcu dostrzegła coś nietypowego.

– Co to jest? – Pochyliła się, aby przyjrzeć się temu uważniej. Odruchowo zacisnęła na tym czymś palce i pociągnęła w górę.

Gdzieś na zewnątrz rozległ się głośny huk, jakby ktoś z całej siły uderzył w drzwi lub opuszczoną roletę.

Anna nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.

Trwała w bezruchu, z uniesionym ramieniem, z palcami kurczowo zaciśniętymi na czymś, co wydobyła z donicy.

Zaciśniętymi na jasnych, chłopięcych włosach.

Trzymała w ręku ludzką głowę.

Nie dostrzegała szczegółów, nie była w stanie. Widziała jedynie krew i bezbrzeżne przerażenie zastygłe na szczupłej, dziecięcej twarzy. Smugi po zaschniętych łzach. Ból i strach malujące się w martwych źrenicach.

To był ładny chłopiec, bardzo ładny, o kształtnych ustach i zgrabnym nosie. Pomyślała to i nagle zaczęła się histerycznie śmiać. Konwulsyjnie rozwarła palce, a głowa z łoskotem upadła na podłogę, po czym poturlała się aż pod migoczącą kolorowymi lampkami choinkę, zatrzymując dopiero pod lukrowanym piernikiem w kształcie serca, zawieszonym na zielonej, pachnącej lasem gałązce.

Śmiech gwałtownie umilkł. Anna oparła się o ubrudzony blat stołu i patrzyła na złociste światełka odbijające się w oczach martwego dziecka. Patrzyła i patrzyła, jakby nie była zdolna pogodzić się z tym, co widziała.

W końcu niezwykle wolno sięgnęła po słuchawkę telefonu, który stał na niskiej komodzie. W głowie miała pustkę, nie pamiętała nawet numeru, pod który mogłaby zadzwonić. Dłonią zahaczyła o przygotowaną wcześniej herbatę, ale nawet dźwięk tłuczonej porcelany jej nie orzeźwił.

Ktoś po drugiej stronie coś mówił, lecz ona nie była w stanie skupić się na tych słowach.

Milczała, kurczowo ściskając słuchawkę.

– Halo? Halo?

– Ja… – Ruch zdrętwiałych warg był niczym szept. – Potrzebuję pomocy…

– Jak się pani nazywa?

– Mój mąż… – W oszołomionym przerażeniem umyśle Anny, niczym przejaskrawiony slajd, pokazała się scena sprzed dwóch dni.

Sobota. Śnieg jeszcze nie spadł, chociaż ciężkie chmury zawisły nad okolicą, nabrzmiałe niczym trzewia zmarłego zwierzęcia porzuconego na środku asfaltowej drogi. Właśnie tego dnia Adam postanowił uporządkować ogród i wraz z dwoma przyjaciółmi kręcił się po posesji. Anna znała ich obu; jeden był jej dawnym kolegą ze szkoły i synem miejscowego dygnitarza, a drugi najlepszym kompanem z dzieciństwa.

Podśpiewując pod nosem, wyjęła z szafki nad zlewem trzy kubki. Najpierw do każdego z nich nalała aromatycznego naparu o zapachu goździków i cynamonu, później dodała plasterki cytryny oraz miód, a na końcu dolała gorącej wody. Postawiwszy kubki na tacce, wyłożyła na półmisek świątecznie udekorowane pierniczki. Podeszła do szafy, wyjmując z niej czerwoną czapeczkę i gruby sweter w różnobarwne pasy. Tak ubrana udała się z poczęstunkiem na taras.

– Kochanie, nie powinnaś wychodzić bez kurtki w taki mróz. – Adam sięgnął po pierwszy kubek, patrząc na nią z troską.

– Nie przesadzaj, nie jestem z cukru.

– Ma rację. Nasza Ania to twarda sztuka. – Michał zdjął grube rękawice, częstując się piernikami. – Byle chłód ją nie powali.

– Jest w ciąży.

– Obiecuję, że pozwolę wam odnieść tacę – roześmiała się radośnie. Michał żartobliwie uszczypnął ją w policzek, czym zasłużył na pełne zazdrości spojrzenie Adama. Ostatni z mężczyzn w milczeniu pił herbatę, chociaż dawało się zauważyć uśmiech błąkający się na jego wargach. Tomek należał do małomównych osób, ale jego szczere serce z nawiązką to wynagradzało. Przez całe dzieciństwo był dla Anny prawdziwą podporą, chociaż nigdy nie brali pod uwagę, że mogliby zostać parą.

Teraz obaj wdali się w dyskusję z Adamem, a Anna poczuła chłód ciągnący od stóp, więc wróciła do domu. Sweter przewiesiła przez oparcie krzesła, a później przygotowała sobie kubek mleka. Popijając małymi łyczkami, otworzyła szufladę komody i wyjęła stamtąd średnich rozmiarów pudełko, świąteczny prezent dla ukochanego męża. Od dawna oboje marzyli o kamerze, aby mogli nagrywać pierwszy rok swego maleństwa i ona postanowiła spełnić to marzenie.

Pomyślała, że Adam jeszcze długo zamarudzi na zewnątrz, więc może na próbę nagrać krótki film. Z początku obsługa sprawiła jej trudność, ale Anna dość szybko przekonała się, że tak naprawdę to bardzo proste. W końcu postanowiła, że nie powinna kusić losu i schowała sprzęt do pudełka, zwłaszcza że chwilę wcześniej w korytarzu usłyszała dwa męskie głosy. Wiedziała, że zanim wejdą do kuchni, minie trochę czasu, bo zawsze dokładnie czyścili ubrania w przedsionku, ale nie chciała ryzykować.

To miała być niespodzianka.

Teraz przypomniała sobie tamto popołudnie i w pośpiechu rzuciła się w kierunku szafki pod telewizorem. Drżącymi dłońmi wyjęła z szuflady kamerę, a później nacisnęła play, by obejrzeć nagrany chaotycznie film. Obraz drżał, chybocząc się na boki, a obiektyw najpierw omiatał cukierkowo przystrojony salon. Przez chwilę widać było strukturę firany, potem kawałek okiennej ramy, aż w końcu ujrzała taras i na drugim planie wnętrze ogrodu. Pozornie nic ciekawego, ale wtedy w kadrze ukazał się wysoki mężczyzna, który w skupieniu napełniał ziemią najmniejszą z rustykalnych donic. Po chwil przerwał, aby rozejrzeć się dookoła, z pozoru nieuważnie, chociaż baczny obserwator dostrzegłby sztuczność tej beztroski.

Wtedy nie przykuło to jej uwagi.

Był jedynie kimś jej bliskim, kimś, kogo dobrze znała.

Anna pobladła.

W uszach czuła głuche dudnienie, w ustach smak napływającej żółci. Była półprzytomna, przerażona i oszołomiona.

Właśnie patrzyła na mordercę nieświadomego tego, iż został nagrany na domowej kamerze.

Kiedy film się skończył, cofnęła taśmę i znów patrzyła, czując, jak po gorących policzkach spływają słone łzy.

Patrzyła, nie dowierzając, a chłód powoli rozpełzał się po całym jej ciele, przynosząc sobie nieuchronną zapowiedź zmian.

Leave a Reply