Takaja żyzń (VIII)

Dziękuję za cierpliwość i kontynuuję poniższy tekst 😀
Gorrrący i z wiśienką.

Miękkie usta włączyły lewarek w moich spodniach, ręce nie słuchały mózgu, a jeśli słuchały, to reagowały po swojemu.

Złapałem ją za pośladki i dźwignąłem, sadzając na blacie biurka i stając między jej udami.
Nie odrywałem od jej warg. Wchłaniałem ją przez ślinianki i parłem sobą na materiał okrywający jej kobiecość. Reagowała żywiołowo, lecz bezwolnie, jak myszka zahipnotyzowana przez węża idąca na pożarcie. Ja byłem tym wężem.

Czułem jędrną pierś i zacisnąłem na niej dłoń, jęk...
Druga wśliznęła się pod legginsy, a palec w zagłębienie między pośladkami, jęk...
Ocierałem się o jej łono powolnymi ruchami, a ona dyszała mi w usta, gniotąc materiał mojej koszuli.
Docisnąłem ją do siebie mocniej, pragnąc wbić się w jej wilgoć i wtedy zamarła z rozchylonymi ustami i... jęk.
Jęk przeciągły, odchylający jej głowę w tył i drapiący paznokciami skórę.
Nie ruszałem się, podziwiając zjawisko.
Oto zjechana słownie, a później zawładnięta fizycznie przeze mnie dziewczyna, jej umysł i ciało, reagowała, jak narkomanka na marihuanę. Drżała w moich objęciach, zaciskając uda na moich biodrach i szczytowała.
Zachwyciła mnie i otrzeźwiła.
Pozwoliłem jej ochłonąć, nie ruszając się.
Nie śmiałbym...

I co ja mam teraz zrobić? Podziękować i wyjść, czy zwolnić się od razu?

- To ja już pójdę – wydukałam, czekając, by się odsunął.
Odsunął się i wtedy zobaczyłam ewidentne oznaki jego podniecenia. Spodnie wybrzuszał mu penis, źrenice stały ogromnymi otworami w oczach, które wbijał w moją twarz.
Wyglądał, jak zwierz, gotowy do ataku, powstrzymujący się przed tym, resztką człowieczeństwa i rozsądku.

Ześliznęłam się z blatu, poprawiłam koszulkę i skierowałam się ku drzwiom. Nie powiedziałam nic, bo niby co tu mówić?
Zapaliłam się, jak zapałka w jego zręcznych dłoniach i postawiłam tym samym przyszłość naszej czwórki pod znakiem zapytania.
Co to do kurwy nędzy było?! Skąd tyle samozapłonu w moim ciele i umyśle.
Wyszłam z pokoju nie zaprzątając sobie głowy zamknięciem za sobą drzwi. Cicho zeszłam z piętra, musiałam się zamknąć w pokoju, odizolować i trawić, mielić, jak to mam w zwyczaju.

- Byliśmy w ZOO! - Podskakiwał, jak sprężynka. - Widziałem lwa i zebrę! - wykrzykiwał podekscytowany. - I foki widziałem i też i były super!
Chcąc nie chcąc, musiałam się zwlec i wczuć w nastój malucha. Oczy mu błyskały radością, buzia rumiana i uśmiechnięta prawie wokoło głowy ożywiła i mnie.
- A hipopotama widziałeś? - zagadnęłam.
- Nie! - Nadmiar energii objawił się nadmierną złością. - Nie chciał wyjść spod wody skurczybyk.
- Kacper! - Zrugałam go przy pomocy intonacji jego własnego imienia.
- Przepraszam. - Spokorniał. - Ale hipopotam siedział w tej wodzie i czasami dziury nosa nad wodę wystawiał, a tak tylko spał głupi w wodzie! - Wyjaśnił Kacpcio.
- Spał, bo nie chciał oglądać ludzi. - Tłumaczyłam i uspokajałam jego nadmiary. - Czy ty byś się cieszył, gdyby przez cały rok hipopotamy chodziły i oglądały cię, jak jesz, śpisz i bawisz się?
- No nie – przyznał, spuszczając głowę.
- Mało z tego! - Uniosłam profesorsko palec w górę. - Patrzyłyby, jak robisz kupę!
- Nie chciałbym tego. - Spochmurniał. - No to szkoda mi jednak tych biednych hipopotamów.
- Kacperku. - Uniosłam jego bródkę widząc, że mały zbytnio wczuł się w los hipków. - One mają się w ZOO wspaniale, bo nie muszą szukać pokarmu, czy bać się drapieżników. - Zazwyczaj ludzi, pomyślałam, ale w głowie to spostrzeżenie zostało. - Dostają szczepionki na różne choroby i kąpią się w basenach, ale czasami nie chce im się po prostu wychodzić z wody, żeby je ktoś pooglądał.

To, że gospodarz domu i mojego portfela dobierał się do mnie, nie zmieni kierunku moich starań.
Uległam, ale wracam.
Kasia twardzielka, Kasia matka zastępcza, Kasia kusicielka?

Powiedziała, co mam zrobić, szemrała głosem podświadomości kusząc, a ja ulegałam.
Harpia była przebiegła, a jej spryt zadziwiał mnie samą. Nie podejrzewałam, że w moim mózgu mieszka tak sprytne stworzenie. To stworzenie wyjawiło mi perfidny plan, a ten spodobał mi się.
Spodobał i obudził w mojej piersi oddech, głęboki i unoszący dumnie głowę.
Jestem w posiadaniu faktów i wykorzystam tą wiedzę.
Zrobię to wieczorem i niech mnie gęś kopnie, jeśli ryba nie złapie robaka...
Spławik pójdzie w dół, choć w tym wypadku, to raczej w górę.

Od zawsze tak robiłam, dzięki czemu wyobraźnia rozwijała się, a opowieści rozkwitały i skutecznie uspokajały braci. Książek w naszym rodzinnym domu nie było, poszły na wymianę.

Kacperek spał spokojnie, ja poszłam pod prysznic.
Wchodząc do łazienki powstrzymywałam się, by nie spoglądać w okno. Czy on tam jest?
Zdjęłam ubranie i rozpuściłam włosy. Stanęłam w kadrze okna bokiem i zaczęłam rozczesywać je powoli, pasmo, po paśmie. Upuściłam szczotkę i sięgnęłam po nią, stojąc do obserwatora tyłem.
Zostałam pochylona, rozczesując wiszące włosy. Wyprostowałam się gwałtownie, zarzucając je na plecy.
Odkręciłam wodę i czekając, aż się zagrzeje, sprawdzałam jej ciepło stopą.

Prysznic nie miał zasłonki, jedynie kawałek szyby i za tą stałam, pozwalając obmywać wodzie ciało.
Woda pieściła, przywodząc w myślach wspomnienie dłoni Adama. Tak jak jego palce wcześniej, tak teraz ona penetrowała mnie między pośladkami i drażniła sutki tysiącem kropli. Oparłam się o ścianę i dołączyłam do tej pieszczoty własne dłonie. Ściskałam piersi, gładziłam brzuch, głaskałam pośladki. Gdy dotarłam między nogi, zatrzymałam się.
Byłam tam śliska i boleśnie wręcz wrażliwa.
Drzwi łazienki! Wychyliłam się i przekręciłam w nich klucz.

Zacisnęłam powieki i eksplodowałam. Drżałam, osuwając się po ścianie, nogi się pode mną ugięły.
Siedziałam na posadzce dłuższą chwilę, starając się dojść do siebie.

Dziś kobieta, której umysł został rozbudzony i obudowa wraz z nią...