Takaja żyzń (XXIV)

Tak w psychę idę nadto... 😀

Byłam najarana, nabuzowana i naładowana seksualną energią.
Penis był taki duży i gruby, że aż dziw bierze, że takie coś zmieściło się we mnie!
Niby widziałam filmiki w necie, proporcje były mi znane, ale tak na żywo zobaczyć i poczuć dotyk gorącej twardości mięcha, to było niesamowite!
I jeszcze strzelająca sperma!
Co za widok...

Kacperek spał od dawna, ja nie mogłam. Nie chciałam się zabawiać sobą, nie tym razem.

Długo nie mogłem zasnąć. Ten dzień był przeładowany emocjami, a słowa młodej, słowa dojrzałe ponad jej wiek dały mi do myślenia.
Z dzieciństwa nie zapamiętałem wiele, bo kto też pamięta szczegóły. Raczej pojedyncze sceny, wydarzenia. Była pani Kazia i pani Sonia, moje opiekunki.
Były miłe i uczynne, opiekowały się mną fachowo, karmiły, pilnowały mojej higieny i karmiły po domowemu, ale...

- Nie płacz Adasiu – powiedziała stojąc nad grobem. - Nie wolno.
- Ale dlaczego nie wolno. - Mój siedmioletni rozum nie przyjmował zakazu i nie powstrzymał łez. - Tęsknię za Asterem.
- Nie wolno po psie płakać, bo nie będzie mógł stąd odejść – tłumaczyła wtedy. - Jego dusza będzie się błąkała wokół domu bo poczuje, że nie może stąd odejść. Właśnie dlatego, że płaczesz, więc nie płacz.
- Dobrze – zgodziłem się nie wiedząc, czy potrafię. - Nie będę płakał.

Innym razem zrobił kupkę w salonie, ale nikt go nie wypuścił przecież na dwór i nie wytrzymał!
Tata jest zbyt zmęczony, by bawić się ze mną, co tu dopiero mówić o Asterze.

Aster żył i piszczał, bo tak mu było w nim ciasno i niewygodnie.

Krzyczałem do niego, żeby mnie usłyszał przez ziemię, którą był przysypany, ale mój głos utknął w gardle i nie chciał z niego wyjść. Byłem niemy i sparaliżowany i coraz bardziej się bałem.

- Jestem śmiercią i przyszłam po twojego pieska. - To był szept zza pleców. - Zgódź się żebym go zabrała do psiego nieba, inaczej będzie musiał mieszkać w tym pudełku pod ziemią.
Chciałem się zgodzić, ale nie umiałem mówić.
Z całych sił krzyczałem, ale krzyk został w gardle.
- Jak uważasz...
I odeszła, a Aster piszczał i drapał w pudełko i słyszałem to tak dokładnie, jakbym był z nim w środku.

Czułem jego psi zapach, widziałem ciemność.
- Cicho Aster – poprosiłem i teraz już miałem głos. - Pobędę tu z tobą i będę cię odwiedzał.
Ale Aster nie był cicho i nie uspokoił się. Skomlał i szamotał się w pudełku, w którym było ciasno.
Jego pazury drapały mnie po twarzy i nogach i to strasznie bolało.
- Nie drap! – krzyknąłem. - To boli!
Ale on nie słuchał, drapał i skomlał coraz głośniej.
Zacząłem płakać ze strachu i płakałem również, gdy obudziłem się z tego strasznego snu.

Wstałem z łóżka i nadepnąłem na zabawkę. Psią zabawkę.
Po cichu poszedłem do pokoju rodziców. Spali.
Stałem przy łóżku, ale nie odważyłem się obudzić mamy. Zezłościłaby się, jak i tata.
Do ich łóżka nie pozwolili mi przychodzić, bo nie jestem już mały.
Mam spać w swoim.

Co to było?! Przecież nie pamiętałem tego! Po co to wróciło?
Wiedziałem, przez młodą.
Wstałem wiedząc, że nie usnę już. Najchętniej napiłbym się czegoś mocniejszego, ale kilka godzin tylko dzieliło mnie od jazdy samochodem, więc będę musiał poprzestać na herbacie.

Ten sen był chory! Zupełnie popierdolony.

- Cześć – zazgrzytałem. - Widzę, że nie tylko ja nie mogę dziś spać.
- Nawet nie próbowałam. - Uśmiechnęła się blado. - Za bardzo mnie rozbudziłeś.
- Wezmę to za komplement. - Z parującym kubkiem dosiadłem się obok.

- Koszmar – wyjaśniłem oszczędnie. - Wspomnienia z dzieciństwa.
- No tak. - Zamknęła książkę i podciągnęła kolana pod brodę. - Zaczęłam ci grzebać w dzieciństwie i takie tego skutki.
- Też mi się tak wydaje, ale nie przejmuj się, to tylko sen. - Bardzo chciałem wierzyć we własne słowa.
- Opowiesz mi ten sen? - zapytała ostrożnie.
- Nie wiem, czy chcę do tego wracać. - Ukryłem twarz za obręczą kubka.
- Czasami dobrze jest się z kimś podzielić tym, co niefajne. - Znów mówiła, jak nie nastolatka.
- To tylko durny sen... - mruknąłem, nie czując potrzeby do zwierzeń.
- Chociaż kawałek? - naciskała ze słodką minką.
I jak tu nie ulec?
- Śnił mi się pogrzeb mojego pierwszego psa. - Zacząłem cicho. - Nie rozumiałem tego i bałem się, ale nie miałem o tym z kim porozmawiać. Rodzice pracowali do późna, a opiekunka miała zbyt wiele obowiązków domowych, by roztrząsać problemy siedmiolatka. Miałem po tym koszmary, nie mogłem spać ze strachu, bo opiekunka zabroniła mi płakać.
- Zabroniła?! - Młoda była oburzona. - To fajna opiekunkę miałeś! Zabronić dziecku płakać! Każdy ma prawo płakać, nawet dorosły mężczyzna!
- Nie zdarza mi się – odparłem zaskoczony jej wzburzeniem.
- A może powinieneś czasem, tobyś nie wkurzał się tak łatwo. - Patrzyła na mnie spod byka, czekając na moją reakcję.
Nie dałem się sprowokować.
- Wiesz co jest najdziwniejsze? - Wróciłem pamięcią do snu. - To, że zapomniałem o tym na tak długo i dopiero dzisiaj to wróciło! I to nie było fajne wspomnienie.

Wizja gnijącego w pudełku psiego przyjaciela, zakopanego pod płotem naprzeciw mojego okna, prześladowała mnie latami. Bałem się nocą podejść do okna.

- A tobie kto objaśniał?
- Pani Stenia, sąsiadka. - Zapatrzyła się w szarzejący za oknem świt. - Mądra i samotna kobieta.

Ta smarkata miała więcej ciepła wokół siebie dzięki obcym ludziom, niż ja od własnych rodziców i płatnych opiekunek.
Wymagano ode mnie wyników w nauce, więc się uczyłem. Najpierw w szkole podstawowej, później w kolejnych. Zawsze wzorowy i bezproblemowy.

Kolejnym podpunktem było małżeństwo i ten punkt odhaczyłem.
Ostatniego zadania nie zdążyłem, a było nim spłodzenie dziecka. Wcześniej nastąpił rozwód.
To podsumowanie dobiło mnie.

Oczy zapiekły, w gardle poczułem gorycz śliny. Ukryłem twarz w dłoniach, opierając łokcie na udach.
Cholera! Co mnie naszło?!

- Adamie...

Przyciągnęła mnie, a moje ramiona automatycznie objęły ją w pasie, twarz wpasowała się między piersi i tak trwaliśmy. Było mi dobrze, nie brakowało w tej chwili niczego. Mógłbym tak zostać do końca świata i jeden dzień dłużej.
- No i jednak jesteś człowiekiem Adasiu. - Głaskała mnie po głowie. - Możesz popłakać, ja ci wytrę nosek, jak trzem chłopakom dotychczas. Pupy też im wycierałam, ale tego raczej nie potrzebujesz...

Nie nabijała się. Oczy patrzyły na mnie ciepło, głowę przechyliła w prawo.
- To jeszcze mnie przytul. - Pociągnąłem ją, wciskając swoje kolana między jej. - Pociesz i pocałuj.

Podnieciła się i usłyszałem to w oddechu, poczułem na ustach.
Napierała wargami i mruczała cicho.

Jęknąłem.
Wcześniej o tym marzyłem, teraz było zbyt intensywną pieszczotą.
- Musimy przestać Kasiu – stwierdziłem prawie stanowczo. - O niczym innym nie marzę, jak tylko by być znowu w tobie, ale to nie są optymalne warunki i nie jesteś na to gotowa.
- Zaczynam być. - Patrzyła mi w oczy śmiało, a te błyszczały z podniecenia. - Może chociaż kilka centymetrów? Tak na próbę bo boję się, że będzie bolało.

- Mam ci...
- Wsadzić trochę – dokończyła za mnie. - Chcesz?

- Naprawdę tego chcesz? - Musiałem zadać to pytanie.
Raz już źle ją odczytałem.
- Tak- przytaknęła. - Ale tylko kawałek.

Dziwne to było, pierwszy raz coś takiego mnie spotkało, ale tak bardzo tego pragnąłem, że gdyby kazała mi teraz przejść po pokoju na rzęsach, zrobiłbym to.

Ściągnąłem z niej spodenki pidżamy, została tylko w luźnej koszulce.
- Powiedz, kiedy mam przestać – poprosiłem.
- Ok – szepnęła wpatrzona w mój czubek.
Ująłem go w dłoń i potarłem łechtaczkę. Jej usta rozchyliły się, oczy walczyły by się nie zamknąć.
- Podoba ci się?
- Tak – jęknęła.
- Pamiętaj, że wystarczy twoje słowo i się wycofam.
Trzymałem kutasa w dłoni i pocierałem w dół i w górę, nabierając jej błyszczącą śliskość.
Jej usta drżały, oczy patrzyły pomiędzy ciała.
- Jedno słowo i przestanę...
- Tak – jęknęła.
Nie wiem, czy to było przyzwolenie, czy potwierdzenie słownej władzy nade mną, ale naparłem powoli na jej ciasną dziurkę i zanurzyłem żołądź w ciepłym wnętrzu. Zmysły i pierwotny pęd mówiły: przyj, pieprz, rżnij.
Nie słuchałem ich. Wszedłem i wycofałem się. Stałem z błyszcząca i napęczniałą główką, czekając na nią.
Na jej reakcje i przyzwolenie.
- Jeszcze – szepnęła. - Głębiej.

- Mam przestać?
- Nie – miauknęła.
Ruch w przód i przymykające się powieki młodej.
- Wystarczy?
W myślach prosiłem, by zaprzeczyła. Chciałem się w nią wbić aż po jądra.
- Nie wystarczy!
Objęła mnie nogami i przyciągnęła gwałtownie.
Jeden śliski ruch i byłem w niej. Byłem tak, jak tego pragnąłem.
- Kasiu... - Wtuliłem twarz w jej włosy. - Nie ruszaj się.
- Tak – szepnęła w moją pierś.
Powoli wycofałem się i znów niej zagłębiłem.
I jeszcze raz i kolejny. Zacząłem odpływać, ale inaczej niż dotąd. Nie skupiałem się jak zawsze na własnych doznaniach, słuchałem jej oddechu, czułem drżenie ciała i reakcję mięśni pod palcami, którymi jej dotykałem.

Miałem koszmar i ona mi go wytłumaczyła.
Było mi smutno, ale potrafiła pocieszać.
Pocieszała wyjątkowo.
Nie chcę innej pocieszycielki...