Walentynkowa opowieść (V)

 

Kiedy się obudził, za oknem wstał już nowy dzień. Zdumiony usiadł na łóżku i się rozejrzał. Aliny nie było. Gdyby nie butelka szampana i dwa kieliszki, pomyślałby, że to wszystko tylko mu się śniło. Poszukał spodni i dopinając je w biegu, poszedł do kuchni.

Stała przy ekspresie z kawą, w skupieniu dotykając go rękoma. No tak, przecież miał oprowadzić ją po domu i zapoznać z niektórymi udogodnieniami. Ale on uciekł, bo go rozzłościła.

Drgnęła, gdy ją objął.

– To ja – powiedział cicho. – Zaraz zrobię kawę, ale najpierw… – Pocałunek był bardzo namiętny. W zasadzie nie miał ochoty poprzestać jedynie na tym. To ona wyślizgnęła się z jego ramion, filuternie się uśmiechając.

– Teraz kawa.

Westchnął z udawanym cierpieniem i wyjął z szafki puszkę z kawą. Przygotowywał napój, zerkając na stojącą obok Alinę. Była nieco zamyślona, rozkojarzona i nawet w tym obszernym, burym swetrze wyglądała pięknie i kusząco. Zauważył, że skrzydełka jej nosa zadrgały, a na twarzy pojawił się wyraz zachwytu, gdy po kuchni rozniósł się aromat świeżo zaparzanej kawy.

– Cudowny!

– Jesteś głodna?

– Jak wilk. Ale to później.

– Owszem, dużo później – mruknął. Jego męskość już od dobrych paru minut sygnalizowała swoje potrzeby. Na górze panowała cisza, widać wszyscy jeszcze spali. A zresztą nawet gdyby ktoś zszedł, nie byli przecież małymi dziećmi.

Kiedy Alina upiła kilka łyków, stanowczym ruchem wyjął z jej dłoni kubek.

– Co robisz? – spytała zdezorientowana.

Nie odpowiedział. Rozchylił poły jej swetra i zrzucił go na podłogę. W świetle dnia była tak samo piękna, jak w blasku wieczornego ognia. Białe jak marmur piersi, o idealnym kształcie, sterczące i zwieńczone na czubku rozkosznie różowymi sutkami. Wąska talia, zgrabne biodra i te nogi… Obszerne spodnie, które nosiła, dotychczas znakomicie je maskowały. Ale teraz miał te wszystkie wspaniałości przed sobą, mógł je dotykać, całować. Mógł robić wszystko, na co tylko miał ochotę.

– Michał – powiedziała z lekką przyganą. – Nie jesteśmy tu sami.

– I co z tego? – Podniósł ją i posadził na kuchennym stole. Marmurowy blat był zimny, ale najwyraźniej jej to nie przeszkadzało. Jedną dłonią pieścił to cudowne ciało, drugą rozpinał spodnie. Wydobył na zewnątrz nabrzmiałą męskość, nie zdejmując ich, a ona cichutko westchnęła, czując dotyk twardego członka na swych udach.

Michał przyciągnął ją ku sobie i zaczął całować. A jednocześnie wszedł w nią jednym, gwałtownym pchnięciem. Nie do końca była na to przygotowana, więc rozkosz w niesamowicie podniecający sposób splotła się z bólem. Lecz z każdą chwilą wilgotniała coraz bardziej, podczas gdy on wdzierał się coraz mocniej i coraz szybciej. W pewnym momencie położył ją na stole i sam przykrył swoim ciałem. Wargami zaczął pieścić piersi, rękoma przytrzymywał jej biodra. Alina, choć obiecała sobie w duchu, że będzie cicho, nie mogła opanować jęków, które z siłą huraganu wyrywały się z jej ust.

Nagle lekko się podniósł i nie przerywając, zacisnął obie dłonie na piersiach kobiety. I brał ją coraz brutalniej, zachłanniej, jakby obchodziła go tylko własna rozkosz.

I wtedy ciałem Aliny wstrząsnął pierwszy dreszcz rozkoszy. Drżała, a na jej twarzy wyraźnie malowała się przeżywana przez nią ekstaza. Ramiona rozrzuciła na boki, palce zacisnęła z całej siły na krawędzi blatu. Widząc to, przyspieszył, by po serii kilku silniejszych pchnięć przyszpilić ją do stołu i z ochrypłym krzykiem, nieco stłumionym dzięki temu, że twarz wtulił w jej włosy, doszedł prawie równocześnie z nią.

Pozostali tak zespoleni, zmęczeni, odzyskując oddech i zmysły, przez długą chwilę.

– Jesteś okropny – powiedziała, głaszcząc jego policzki. – Wiesz jaki ten stół jest piekielnie niewygodny?

– Następny raz będzie w łóżku – obiecał, całując ją i jednocześnie pomagając usiąść. – I w wannie, przed kominkiem, w fotelu… – wymieniał z rozbawieniem. Zapiął spodnie i podniósł z ziemi sweter.

– Następny raz? – spytała z powątpiewaniem. – Już teraz jestem tak obolała, że z ledwością mogę się ruszać.

– Istnieją inne sposoby – odparł nieco kpiąco, ubierając ją i zapinając guziki. Spodobało mu się, że znów się zarumieniła.

– Ja nigdy wcześniej…

– I co z tego? – Objął ją, ustami leniwie błądząc po twarzy. – Wypijemy kawę, zjemy śniadanie i wrócimy do tej rozmowy, dobrze?

Skinęła głową. I nagle sama wtuliła się w jego ramiona, spragniona bliskości, nie tylko seksu. Michał gładził ją po włosach, plecach, szeptał czułe słówka. Najdziwniejsze, że nie miał wrażenia, iż ją okłamuje. On naprawdę czuł to, o czym mówił.

Z uśmiechem wciąż przyklejonym do ust uniósł głowę.

I znieruchomiał.

W progu stał, a jakżeby inaczej, rozwścieczony Bartek.

Stał, mierząc ich nienawistnym, zimnym spojrzeniem.

Alina od razu zorientowała się, że coś jest nie tak. Czuła jak Michał cały zesztywniał, jak nieznacznie poluzował uchwyt.

– Czy coś się stało?

– Tak – jej brat wkroczył do środka. – Stało się.

– Bartek? – rumieniec oblał jej twarz. – Nie spodziewałam się ciebie tak szybko?

– To widać. Ale wróciłem i co zastałem?

– Mam prawo do własnych decyzji! – odparła buntowniczo.

– Masz prawo? – powtórzył szyderczo. – Pakuj się, jedziemy do domu.

– Nie!

– Chciałem zafundować jej odrobinę rozrywki – wtrącił się, milczący dotąd Michał.

– Rozrywki? Bzdura! Chciałeś ją przelecieć. Zdobyć, jak wszystko, co staje na twojej drodze.

– A pomyślałeś przez chwilę, że nie tylko?

– Nie.

Alina przytuliła się nagle do piersi Michała.

– Nigdzie nie jadę.

– Ta… À propos przyjacielu. Jak tam twoja narzeczona i przygotowania do wesela za dwa tygodnie? Słyszałem, że jest w Mediolanie i wybiera suknię ślubną…

Oboje nieoczekiwanie zbledli, choć każde z innych powodów. Michał, bo jego kłamstwo przestało być nagle nic nieznaczącym oszustwem. Przecież powiedział tak wiele słów ubiegłej nocy. Jakie było ich znaczenie w świetle rzuconej mu w twarz prawdy?

A Alina…

Odsunęła się od niego.

– To prawda? – spytała cicho.

Co miał odpowiedzieć? Że nie? Zaklął w duchu. Przeklęty Bartek. Czy musiał się pojawić akurat w tej chwili? Spędziliby ze sobą resztę wolnych dni, a później rozstali, może nawet zmuszony byłby wytłumaczyć Alinie, że ich związek jest bez przyszłości, ale zrobiłby to delikatniej, bardziej dyplomatycznie. A tak? Wyszedł na prawdziwego drania.

– Spytałam, czy to prawda?

– Tak.

Z całej siły go uderzyła. Trzeba było przyznać, że wycelowała bezbłędnie. Nigdy wcześniej nie widział u niej tak kamiennej twarzy. Była wręcz nienaturalnie blada, usta miała mocno zaciśnięte, a złociste oczy pociemniały z gniewu i wzburzenia.

Bez słowa minęła go, kierując się do swojej sypialni.

– Ciesz się, że ona to zrobiła. I więcej się nie pokazuj nam na oczy, bo tym razem ja się z tobą policzę – powiedział Bartek i odwrócił się, by pójść za siostrą.

Michał stał w bezruchu, przeżuwając w duchu swą klęskę. Ale najgorsza była świadomość, że ona mu zaufała, a on najzwyczajniej w świecie ją oszukał. Skłamał, że jest samotny, ani słowem nie wspomniał o swoim związku, o nadchodzącym ślubie. Dał jej fałszywą nadzieję i puste obietnice.

Wzruszył ramionami. Trudno. Wyszło, jak wyszło. Teraz nic już na to nie poradzi.

W ponurym nastroju uszykował sobie drinka i usiadł przy kuchennym stole. Przy tym samym, przy którym niedawno się kochali.

Z sypialni wyszła ubrana Alina, za nią Bartek, niosąc walizkę. Michał obserwował ich spod opuszczonej głowy, ale żadne z nich nie się zatrzymało. Tylko były przyjaciel posłał mu pełne jadu i złości spojrzenie. Ona za to…

Kiedy wyszli, rzucił szklanką w ścianę. Czuł się jak prawdziwy szubrawiec. Nie dość, że ją okłamał, to na dodatek kusił pustymi obietnicami. Wypowiadał słowa bez pokrycia. Chociaż czy do końca były one jedynie kłamstwem?

Michał zamknął oczy.

Dopiero co wyszła, a już za nią tęsknił.

Tak. Bo to była tęsknota. Za jej twarzą, za śmiechem, za zapachem i ciepłem gładkiej skóry. Za każdym szczegółem i za całością.

Poczuł, jakby nagle znalazł się na rozdrożu. Przed nim była prosta, z dawna zaplanowana droga. Ale gdzieś w bok wiodła wąska ścieżyna, pełna niespodzianek,kusząca tajemnicą nieznanej przyszłości.

Może powinien zboczyć z zaplanowanej trasy i udać się na te bezdroża?

Nie. Nie rezygnuje się z tak idealnych planów dla jednej, świeżo co poznanej kobiety.

Dlaczego jednak miał szaloną ochotę to zrobić?

***

W tłumie ludzi podążających głównym deptakiem miasta, ktoś brutalnie nadepnął na jego nogę. Już chciał zareagować ze słusznym oburzeniem, gdy pod kapturem zauważył twarz napastnika.

Kobieta w dłoni trzymała białą laskę, przez ramię miała przewieszoną torbę. Płatki śniegu pokryły liliowy materiał kurtki, osiadały na długich rzęsach gdy zsunęła kaptur z głowy.

– Bardzo przepraszam, nie chciałam…

– Alina? – spytał z niedowierzaniem.

Najpierw zbladła, potem gwałtownie poczerwieniała. Usiłowała go wyminąć i uciec, ale nie pozwolił na to. Miał w końcu swa wymarzoną szansę. Nie zamierzał z niej zrezygnować.

– Zaczekaj – chwycił ją za ramię.

– Puść! Bo zacznę krzyczeć! – zagroziła.

- Chcę tylko porozmawiać. Dawno chciałem, ale zarówno ty jak i Bartek skutecznie mi to uniemożliwiliście.

– Porozmawiać? – spytała szyderczo. – Po co? Wiem wszystko, co powinnam wiedzieć. Co ty powinieneś mi wyznać, zanim zaciągnąłeś mnie do łóżka.

– O, przepraszam. Ty już tam byłaś.

– Przestań! – Tupnęła nogą. – Wiesz, co mam na myśl. Nie baw się w słowne gierki, to się na nic nie zda.

– Odwołałem ślub i rozstałem się z narzeczoną.

– Co?! – Tym razem naprawdę ją zaskoczył.

– Próbowałem potraktować epizod z tobą jak krótką, niezobowiązującą przygodę. Mogłem sobie próbować – prychnął z nieoczekiwaną pogardą. – Dlatego musimy porozmawiać.

– Skąd mam wiedzieć, że znów nie kłamiesz?

– Czy musimy o tym rozmawiać na środku zatłoczonej ulicy?

Milczała, jakby rozważając wszystkie za i przeciw.

Tak bardzo cierpiała przez ostatnie tygodnie. Noce przesypiała tylko wtedy, gdy łyknęła kilka pigułek. Ale nawet o poranku nie czuła się dobrze. Ból był zbyt silny. Żałowała każdej decyzji, każdej chwili spędzonej z Michałem. Gdyby wiedziała, że to tak może boleć… Gdyby choć przypuszczała.

Jak to możliwe, by zakochać się w kimś niemal od pierwszego spotkania? Tak beznadziejnie i tak mocno? Tak mało o nim wiedziała, prawie nic. Dlatego z początku tłumaczyła sobie to chemią. To jedynie hormony – powtarzała jak mantrę. A potem wybuchała płaczem i szlochała przez najbliższą godzinę. Tylko hormony? Akurat! Tylko seks? Bzdura!

– To zły pomysł.

– Mieszkam tu niedaleko, pójdziemy do mnie – nie poddawał się.

– To jeszcze gorszy pomysł.

– Dobijałem się do twoich drzwi trzydzieści trzy razy – odparł z irytacją. – Pójdziemy do mnie, choćbym miał cię tam zawlec siłą. Porozmawiamy, pozwolisz mi się wytłumaczyć i sama zadecydujesz, co zrobisz dalej. Ty, nie twój brat.

– To ja nie chciałam cię widzieć.

– Alinka – szepnął. Pochylił się, dotykając czołem jej czoła. O dziwno, nie odsunęła się. Zagryzła wargi i dostrzegł, że w jej oczach pojawiły się łzy. Pogładził kciukiem czerwony od mrozu policzek.

– Błagam! Wywróciłem do góry nogami całe swoje życie, by tylko móc cię odzyskać. Prawie cię nie znam, spędziliśmy ze sobą tylko jedną noc, ale mój rozsądek przegrywa na każdym kroku z tęsknotą.

– Boję się – podniosła ku górze oczy. Naprawdę, czasami ciężko było mu zrozumieć, że ona nic nie widzi.

– Kawiarnia nie jest odpowiednim miejscem. A tutaj, choć tłum rzednie, to śnieg pada z coraz większą siłą.

Jak miała mu wytłumaczyć, że to nie jego się boi, lecz własnej słabości. Wyszła z domu, choć Bartek surowo jej tego zakazał. Ale nie była małym dzieckiem, by wiecznie chować się pod jego opiekuńcze skrzydła. Miała też cichutką nadzieję, że wracając, zastanie Michała pod drzwiami swego mieszkania. I tym razem będzie musiała go wpuścić, porozmawiać.

Najzabawniejsze, że natknęła się na niego na środku ulicy.

– Za godzinę muszę być w domu.

Chciał odpowiedzieć, że nic nie musi. Ale milcząco skinął głową.

– Więc?

No tak. Znów zapomniał.

– Idziemy – objął ją, przekładając teczkę do drugiej ręki.

W zasadzie do własnego mieszkania miał kilkanaście metrów. Potem windą na ostatnie piętro i trzęsącymi się dłońmi wyjął z kieszeni klucze. Alina milczała, ściskając laskę z taką siłą, że pobielały jej kłykcie. Chyba była zdenerwowana znacznie bardziej niż on.

– Pozwolisz?

Pomógł zdjąć jej kurtkę, odłożył na komodę w przedpokoju torbę i czapkę. Podczas gdy ona zsunęła z nóg kozaki, szybko się rozebrał.

– Nie wiedziałam, że mieszkasz w centrum?

– W zasadzie za miastem. Ale kupiłem to mieszkanie, bo mam stąd zaledwie kilka kroków do biura.

– No tak – stanęła niezdecydowana. Miała na sobie zwykłe dżinsy, błękitny sweterek i zaplecione w warkocz włosy. I była przy tym tak cudownie piękna, jak zapamiętał. Nic dziwnego, że wszystkie jego postanowienia od razu wzięły w łeb.

– Jak można się za kimś tak stęsknić? – spytał cicho, przygarniając ją ku sobie.

– Michał! Mieliśmy porozmawiać – odparła surowo.

– Porozmawiamy. – Chciał ją pocałować, ale wykręciła głowę.

– Najpierw porozmawiamy – powiedziała z naciskiem, odpychając go. – Połamałeś moje serce na kawałeczki, potraktowałeś jak darmową dziwkę, więc sądzę, że należą mi się wyjaśnienia.

– Dziwkę? Ja nigdy…

– Przestań! Twoi koledzy chociaż zapłacili swoim partnerkom.

Znieruchomiał.

– Skąd wiesz?

– Jedna z nich się wygadała. A ja głupia sądziłam, że to ich powinnam żałować. Tymczasem to mnie… – rozpłakała się.

Miała rację.

– Czy to, że powiem, iż postąpiłem jak prawdziwe bydlę, coś zmieni?

– Nie wiem – odparła bezradnie.

– Chodź tu do mnie!

Usiadł w fotelu i posadził ją sobie na kolanach. Łkała, z twarzą wtuloną w jego tors. Ale jednocześnie czuła się tak nieskończenie szczęśliwa. Chciała wyjaśnień, lecz wiedziała, że jeśli poprosi, by z nim została, zrobi to. Urażona duma, przelane łzy, nieprzespane noce przestały cokolwiek znaczyć, gdy on był tak blisko.

– Zaręczyłem się rok temu, z córką wspólnika mego ojca. Wspaniały związek, błyskawiczna kariera, idealny świat – zaczął z goryczą. –Do momentu gdy po raz pierwszy cię ujrzałem. Wtedy wszystko się rozsypało. Każde postanowienie wzięło w łeb, a ja nie mogłem myśleć o niczym innym niż o tobie.

– Na początku byłeś strasznie oschły.

– Dziwisz się? Czułem, jakby ktoś porządnie mi przywalił. Traciłem zdrowy rozsądek, gdy patrzyłem na twoje usta, a kiedy usiadłaś mi na kolanach… Nigdy wcześniej nie musiałem nad sobą tak panować.

– Mogłeś mi powiedzieć.

– Mogłem. Ale nie chciałem. Wbrew temu co czułem, wmawiałem sobie, że będziesz tylko krótką przygodą. Przyjemną i ostatnią, bo nie zamierzałem zdradzać żony.

– Powinnam cię uderzyć za te słowa.

– Bij – rozkazał lekko rozbawiony. Siedziała wtulona w niego, z głową opartą na ramieniu, które on delikatnie gładził kciukiem. – Jak chcesz dam ci jeszcze mój pasek.

– Michał! Nie kpij ze mnie. Wiesz, co czułam, gdy mój brat powiedział o twoim rychłym ślubie?

– Byłem głupcem. Miałem od razu zareagować. Nie dopuścić do tego, byś tak bardzo cierpiała.

– Idiotą. Bydlakiem.

– Draniem – dodał, pochylając się i całując ją. – Zabezpieczasz się w jakiś sposób?

– Nie rozumiem?

– Bo wiesz… Jeśli nie, to musimy szybko wybrać datę ślubu. Nie dam rady nad sobą panować.

– Jeszcze ci nie wybaczyłam – odparła surowo.

– Wybaczyłaś – palcami przesunął po jej ustach. – Wbrew pozorom stanowcza z ciebie kobietka. Gdybyś mnie nie chciała, to przegoniłabyś mnie jeszcze na środku ulicy.

– Bezczelny… – zaczęła, gwałtownie czerwieniejąc. Ale nie zdołała dokończyć. Michał zaczął ją całować. Był tak spragniony, tak stęskniony, że wgryzał się w jej wargi z żarem, który ją zaskoczył.

– I jak? – przerwał na chwilę. Czuła jak jego zarost delikatnie ją łaskotał. I czuła, że się uśmiecha.

– Ale ja jestem niewidoma. Na co ci taka żona?

– Medycyna idzie naprzód. To raz. A dwa? Chyba żartujesz? To miałoby mnie powstrzymać?

– A nie?

– Jestem w tobie zakochany, aż do utraty zmysłów. Nie ma chwili, bym o tobie nie myślał. Zapomnij, że mógłbym zrezygnować.

Mogła znów powiedzieć, że się boi. Ale to nie do końca była prawda. Ryzyko? Jeśli istniało jakieś ryzyko, to ona je podejmie.

– Gdy kocha się naprawdę, cała reszta to blade tło kochanie.

– Nie sądziłam, że prawnik może być tak romantyczny? – Żartobliwie uszczypnęła go w policzek. Szczęście rozpierało ją z taką siłą, że miała ochotę krzyczeć.

– Może – oznajmił z mocą.

– Czyli mnie kochasz?

– Kocham. W bardzo bardzo szerokim znaczeniu tego słowa – jego dłonie wślizgnęły się pod cienki sweterek, dotykając delikatnej skóry. – I jedno z tych znaczeń za moment zaprezentuję.