Rozmowa (II)

Zarumieniła się zakłopotana. Doskonale wiedziała, co miał na myśli, lecz wcale jej się to nie spodobało. Skoro tak szybko zmienił front godząc się na przymusowe więzienie, to znaczy, że miał plan. Plan dotyczący jej skromnej osoby, plan o stałych podpunktach, gdzie początek to wabienie ofiary, a koniec to jej porzucenie. Gorzej. Pozbycie się niczym niepotrzebnego śmiecia. Na szczęście bardzo dobrze znała jego praktyki, sporo się w końcu naoglądała, a i własne doświadczenie kazało się trzymać z daleka od tego mężczyzny. Dziesięć lat temu był obiektem pożądania każdej dziewczyny ze szkoły, przystojny, znudzony i bogaty. Marzeniem, bożyszczem. Niewiele się zmienił. Ubrany w doskonale skrojony garnitur, pachnący drogą wodą toaletową, pewien siebie i nadal seksowny. Nadal znudzony, zarozumiały i postępujący według tego samego schematu.

– Gdzie pracujesz? – zagadnęła zaciekawiona, delektując się aromatem pitego trunku. Był delikatny, słodki, z wyczuwalna nutą wanilii. Naprawdę niczego sobie. Choć nie lubiła whisky, teraz popijała ją z przyjemnością.

– W biurze.

– Jako?

– Przecież nie sprzątaczka – syknął poirytowany. –Jestem dyrektorem do spraw informatyki.

– To chyba coś bardzo intratnego? Chociaż ty i komputery? Dziwne.

– Bo co? Sądziłaś że całe życie będę kopał piłkę i pocił się na siłowni?

– Coś w tym rodzaju – odparła zamyślona. – Naprawdę pracujesz na stanowisku dyrektora? Nie za młody jesteś?

– Niektórzy mają ambicję, by zarabiać więcej niż średnią krajową – warknął ze złością, po raz kolejny napełniając kubek. Żałował, że ma tylko tę jedną butelkę.

– Chcesz powiedzieć, że ja nie mam, bo pracuję w szkole? – spytała domyślnie. – Tylko że naprawdę lubię tę pracę. Czy wszystko zawsze musi się rozbijać o pieniądze i prestiż?

– Jakbyś nie zauważyła, tak działa ten świat.

– Nie. To niektórzy ludzie chcą nam wmówić, że tak działa. Że wciąż potrzeba nam więcej; więcej gadżetów, więcej luksusów, więcej sukcesów. – Sięgnęła po herbatnika.

– Posiadanie pewnych rzeczy sprawia przyjemność. Posiadanie takich, które nie są ogólnie dostępne sprawia jeszcze większą przyjemność. A zdobywanie prawdziwych białych kruków, to już prawie ekstaza.

– Materialista.

– Nie tylko to miałem na myśli – odparł chłodno. – Ja kolekcjonuję wiele rzeczy.

– Na przykład kobiety?

– Na przykład. Co w tym złego?

– Naprawdę jednonocne przygody i łamanie czyiś serc sprawia ci przyjemność? – spytała z niedowierzaniem.

– Dlaczego od razu jednonocne? Znasz pojęcie seksu bez zobowiązań?

– Teoretycznie tak  – zarumieniła się. – Ale nie wierzę, że takie postępowanie nie pociąga za sobą żadnych konsekwencji. To prędzej sposób na zaspokajanie uczuciowej pustki.

– Ja za to znam z praktyki – odpowiedział nieco złośliwie. – I ręczę, że żadnej uczuciowej pustki tym nie zaspokajam, a jedynie elementarne potrzeby doznawania przyjemności. Dolać ci? Bo za chwilę sam wszystko wypiję.

– Nie wypiłam nawet połowy – zerknęła w głąb swojego kubka.

– Daj, doleję.

Nie zaprotestowała, choć już zaczynało szumieć jej w głowie. Nie była przyzwyczajona do tak mocnych trunków i do tempa, które narzucił Filip. Zerknęła w jego kierunku. Po nim nie dawało się zauważyć nadużycie alkoholu. Widocznie miał wprawę. Nie wiadomo dlaczego poczuła smutek. Whisky, kobiety i pieniądze. Niekoniecznie w tej kolejności. Tylko to się dla niego liczyło. Szkoda że tak atrakcyjne opakowanie skrywało tak nieatrakcyjne wnętrze.

Jednak się myliła. Filip zazwyczaj okazyjnie pijał wino do kolacji, czasami latem piwo czy szklaneczkę whisky przed snem. Bardzo okazyjnie. Alkohol oznaczał utratę kontroli nad własnym ciałem i umysłem, a on tego nie lubił. Dlatego teraz przysunął krzesło bliżej biurka, oparł się o jego blat łokciami i zagapił w siedzącą naprzeciwko kobietę. Jak do diaska mógł przepuścić taką sztukę? No chyba, że w liceum była zezowatą pokraką. To także możliwe, ale te usta… Poczuł podniecenie budzące się gdzieś w dole brzucha, dreszczyk emocji. Mieli przed sobą całą, długą noc. A ona pomimo niechęci w głosie, nie umiała ukryć, że jej się podobał. Może zabawią się w surową nauczycielkę i niesfornego ucznia? Aż cmoknął z podziwem, gdy wyobraził sobie gorącą scenę i nagą kobietę prężącą się na poczerniałym blacie biurka. Po prostu nie może nie wykorzystać takiej okazji.

– Chyba muszę do łazienki – odezwała się Nadia, zupełnie nieświadoma myśli krążących po głowie jej towarzysza. Co prawda miał dziwną, jakby wygłodniałą minę, ale nie łączyła tego ze swoją skromną osobą. Wstała i lekko się zachwiała. Taka ilość whisky zrobiła swoje. Czuła, że jest wstawiona. Źle, bardzo źle. Nie powinna tracić panowania nad sobą w jego obecności.

– Może ci pomogę? – zaproponował uprzejmie.

– Nie, dziękuję, poradzę sobie. – W popłochu umknęła do pomieszczenia obok, tylko dzięki sile woli utrzymując w miarę prosty krok. Dopiero kiedy zamknęła drzwi, oparła się o nie plecami z głośnym westchnieniem ulgi. Kiedy świat przestał wirować, spryskała twarz lodowatą wodą, przepłukała usta i spojrzała w małe lustro, wiszące nad umywalką.

– Opanuj się – powiedziała do siebie surowo. – Inaczej ten mężczyzna pożre cię w całości, a nędzne resztki wypluje i minutę później o wszystkim zapomni.

Łatwo było mówić. Alkohol sprawił, że jej myśli były dziwnie chaotyczne, ciało lekkie, jakby unosiło się kilka centymetrów nad podłogą, a pragnienia coraz odważniejsze. Dziesięć lat temu odczuwała nie pożądanie, a zauroczenie. Czar prysnął, kiedy zobaczyła go jak uprawia seks z inną. Leżał na jęczącej dziewczynie, wpatrzony w nią obojętnym wzorkiem, poruszał biodrami w równym tempie. Bez krztyny uczucia, lekko znudzony, bo momentami ziewał, nawet tego nie ukrywając. Na samym końcu głośno stęknął, po czym wstał i z wprawą zapiął spodnie. Wtedy uświadomiła sobie, że jeśli ulegnie jego czarowi, to nie czeka ją miłość jak ze starego romansu, a upokorzenie i rozczarowanie. Przeżyła szok, gdy jej naiwne marzenia rozpadły się niczym domki z kart. A najgorsze było…

– Jesteś tam? – rozległo się głośne walenie w drzwi. – Wszystko w porządku? To wyłaź, też chciałbym skorzystać z toalety.

– A gdzie niby miałabym pójść? – mruknęła poirytowana. Jeszcze raz opryskała twarz, przygładziła wzburzone włosy i wyszła. Filip stał tuż za progiem, oparty o futrynę, z rękoma w kieszeni i podejrzliwym wyrazem twarzy.

– Już?

– Tak. Nie zdziw się, ale nie ma ciepłej wody.

– A na co mi ona? – burknął, zatrzaskując z hukiem drzwi. Zdołała jednak zaobserwować, że on również niepewnie trzymał się na nogach. To ją nieco zdziwiło. Podeszła do biurka i uważnie przyjrzała się stojącej butelce. Kiedy zauważyła ilość procentów, aż jęknęła. Nic dziwnego, że oboje byli wstawieni.

– Gdzie masz te herbatniki? – Stał tuż za nią, choć nie słyszała jak wychodził z łazienki.

– Tam. Są dwie duże paczki. Ta napoczęta jest moja, ta druga dla ciebie.

– Głodny jestem. Nie jadłem obiadu, a na kolację byłem umówiony.

– Może napijemy się herbaty?

– Później. Teraz toast – uniósł w górę poszczerbiony kubek. Jego oczy przybrały dziwny wyraz, na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nadia wzdrygnęła się. Skąd nagłe skojarzenie z drapieżnikiem szykującym się do ataku na bezbronną ofiarę?

– Za co? – spytała krótko, chwytając swój kubek.

– Za naszą owocną znajomość i to, co może się wydarzyć tej nocy – dodał w błyskiem w oku.

– A co niby może się wydarzyć? Upijemy się i zaśniemy. Obudzimy się rankiem, zdrętwiali, z dziwnym posmakiem w ustach i w kiepskim nastroju.

– Nie chciałabyś sobie urozmaicić dłużącego się czasu?

– Owszem. Możemy porozmawiać o twoim siostrzeńcu.

– Przynudzasz babo – Filip skrzywił się nadgryzając herbatnika. – Nadal nie wierzę, że nie udało mi się ciebie przelecieć, ale nic straconego. Jak widać los dał mi kolejną szansę.

– Na co? – spytała z ironią, odważnie odwzajemniając jego spojrzenie. Nie należała do niskich kobiet, ale Filip i tak przewyższał ją prawie o głowę. Dopiero gdy stali tak obok siebie, ta różnica stała się widoczna. Odrobinę ją speszyła, ale Nadia już dawno nauczyła się stawiać czoła swoim słabościom. Tak, ten mężczyzna z pewnością mógł zburzyć spokój duszy, przywołać stare demony, dawny ból połamanego na drobniutkie okruszki serca. Z nagłą desperacją pomyślała, że sama powinna postarać się przebić głową kamienne mury i w pośpiechu uciec. A ona się upiła. Z niechęcią zerknęła na bursztynowy płyn o mocnym zapachu. Koniec z tym. Resztę zostawi sobie na później. Noc jest długa.

– Nie pijesz? – odezwał się ze śmiechem Filip, samemu opróżniwszy butelkę do końca.

– Wolę zostawić coś na potem.

– Mamy herbatę. Z sokiem – dodał podstępnie.

– Bardziej martwi mnie perspektywa spędzenia całej nocy na twardym, niewygodnym fotelu – mruknęła, chcąc zając swoje miejsce. Nic z tego. Wyprzedził ją i sam usiadł na obrotowym krześle. Potem uczynił zachęcający gest, klepiąc się po kolanie i uśmiechając szyderczo.

– Chodź. Tak będzie o wiele wygodniej.

– Złaź! – Nadia aż sapnęła z oburzenia. – W tej chwili, bo jak nie to…

– To co? Powiesz mi, że jestem niewychowany?

– Jesteś chamem. Zawsze byłeś, ale dziesięć lat temu nie potrafiłam tego zauważyć.

– Ach! Byłaś we mnie zakochana! Jak miło – zmrużył oczy. – Zaraz, zaraz… Coś mi świta… Czy ty przypadkiem nie byłaś psiapsiółką siostry Szymona?

– Koleżanką z klasy – odparła krótko.

– Hm – Filip się zamyślił. Jak przez mgłę pamiętał pewną imprezkę w domu i drobną blondyneczkę, wpatrującą się w niego maślanym wzrokiem. Całowali się. A potem? Ona się wycofała, a on po prostu skorzystał z innej okazji. Wróciła, gdy kończył. Uderzyła go? Tak! Przywaliła mu całkiem mocno, ale wtedy tylko się roześmiał. – Chyba wiem, dlaczego cię nie zaliczyłem.

– Jak miło. Teraz w końcu dasz mi spokój i zejdziesz z mojego miejsca?

– Nie. Nadal zapraszam na moje kolana. Możesz rozpiąć górę sukienki – zaproponował chytrze. – Jakiego koloru masz bieliznę pod spodem?

– To absolutnie nie powinno cię interesować. – Z impetem usiadła na twardym, niewygodnym krześle. – Czy ty w ogóle umiesz rozmawiać o czymś innym niż seks?

– Umiem. Ale po co?

– Tak, to było bardzo głupie pytanie z mojej strony.

Nie odpowiedział. Bawił się pustą butelką po whisky, wpatrując się intensywnie i bez żadnego skrępowania w swą towarzyszkę. Wyraźnie czuł, że przeholował z alkoholem, ale rozdrażnienie spowodowane całą tą sytuacją sprawiło, że stracił nad sobą kontrolę. Teraz szumiało mu w głowie, a na dodatek pojawiły się niebezpieczne myśli. Nadia ubrana była w skromną, czarną sukienkę i wysokie kozaczki, co znakomicie uwypuklało zarówno jej figurę jak i urodę. Przyłapał się na tym, że marzy, aby rozpuściła włosy i rozpięła kilka górnych guziczków. Było w niej sporo ognia i bardzo wiele uporu. Zmarszczył brwi, zastanawiając się, jakiej użyć taktyki, by pokonać to drugie.

– Czy to pierwszy raz, gdy Tymoteusz znalazł się pod twoją opieką? – Nieoczekiwanie przerwała ciszę, wiercąc się na niewygodnym siedzisku krzesła.

– Pierwszy. Zazwyczaj zostawał u dziadków, ale tym razem oni też wyjechali.

– A twoja siostra wie, jak zły wpływ masz na chłopca?

– Bez przesady – skrzywił się. – Sądzisz, że wieczorem oglądamy razem pornusy i pijemy wódkę?

– Oby nie – mruknęła. – Jednak nie wyobrażam sobie sytuacji, gdy siedzisz na brzegu łóżka i czytasz mu bajeczkę o zagubionej kaczuszce.

– Czytamy razem „Wyspę Skarbów” – odparł krótko. – Albo Karola Maya.

– Maya?

– Chłopcy w jego wieku lubią historyjki o kowbojach i dzikim zachodzie.

– A chłopcy w twoim wieku? – zadała to pytanie prawie odruchowo i od razu tego pożałowała.

– Chłopcy w moim wieku oglądają pornusy – uśmiechnął się szeroko, widząc jej zmieszanie. – I lubią wylizywać szparki takim gorącym ślicznotkom jak ty.

Tym razem na twarzy Nadii ukazał się nie delikatny rumieniec, a prawdziwa purpura. Splotła dłonie na kolanach i z uporem gapiła się w okno. Żaden mężczyzna nigdy się tak do niej nie zwracał.

– Twoje sugestie są bardzo nie na miejscu – odezwała się w końcu stłumionym głosem.

– Moje sugestie zaczynają twardnieć.

– Nie obchodzi mnie to! – Zdenerwowana wstała, podchodząc do czajnika. – Chcesz herbaty? Albo nie, idź się napij zimnej wody. Przyda się.

– Spójrz na zegar. Dopiero dziesiąta. Nie chciałabyś czymś zabić nudy?

– Mam ochotę zabić ciebie. Nie zdziwię się, jeśli nie będę się mogła temu oprzeć.

Roześmiał się, jakby opowiedziała świetny dowcip. Potem położył nogi na biurku, dłonie splótł za głową i obserwował przygotowującą herbatę kobietę. Nie tylko usta i ciało miała seksowne. Podobała mu się jej szyja, wysmukła, kształtna. Zielone oczy, w których głębinach dawało się czasami zauważyć prawdziwy ogień. Dumnie zadarty podbródek. Dłonie, delikatnie, o długich, zgrabnych palcach. Zazwyczaj kontemplował kobiety jako całość. Tym razem miał wyjątkowo dużo czasu, by zagłębić się w szczegóły. Dlatego gapił się zachłannie, z każdą upływającą minutą wynajdując coraz więcej takich zachwycających detalów. Nawet upór i jawna niechęć okazywana względem jego osoby, były podniecające. I szczere. Musiałby mieć ze sobą kilka takich butelek whisky, aby straciła nad sobą kontrolę i dała się zaliczyć. Nie miał, więc postanowił, że wykorzysta swój własny urok. Dawno tego nie robił. Albo inaczej, dawno nie musiał wysilać się, aby zaimponować kobiecie. Może to dziwne, ale chciałby zobaczyć podziw w świetlistych, zielonych oczach.

– Chcesz tej herbaty? – odezwała się oschle, wyraźnie rozdrażniona zachowaniem Filipa. Czego się tak gapił?

– Poproszę – odpowiedział grzecznie. Od razu zerknęła na niego podejrzliwie. Co on tam knuł? A że knuł, tego była pewna na tysiąc procent.

– Z sokiem?

– Z sokiem.

Zabrała z biurka jego pusty kubek po whisky. Po chwili odstawiła go wypełnionego po sam czubek gorącym, aromatycznym napojem. Usiadła na trzeszczącym krześle i bez słowa zaczęła sączyć herbatę. Mężczyzna nie spuszczał z niej wzroku, także pijąc swoją.

– Oddasz mi moje miejsce, albo płaszcz – powiedziała, zaciskając dłonie na parzącym naczyniu.

– Nie.

– Tak. Na tym krześle nie da się wytrzymać dłużej niż godzinę. A więc ja zabiorę twój płaszcz i zdrzemnę się na podłodze.

– Zmarzniesz – zmartwił się obłudnie. – Na moich kolanach będzie i cieplej, i wygodniej.

Pomijając jego podejrzane zamiary, miał trochę racji. Wbrew sobie, westchnęła tęsknie. Dawno już nikt nie trzymał jej w ramionach. Do diabła! Dlaczego akurat trafiła na Filipa? Na najmniej odpowiedniego faceta pod słońcem? Na kogoś, kto bez ogródek oświadczył, że ma ochotę ją zaliczyć? Pech, po prostu pech!

– Pewnie tak – odpowiedziała szczerze. – Lecz nie dam ci tej satysfakcji.

– Nie, to nie – wzruszył ramionami, odchylając głowę do tyłu i zamykając oczy. Fotel, a w zasadzie coś pomiędzy fotelem i krzesłem, był dość znośny. Jeśli to uparte dziewczątko, wzgardzi jego propozycją, to niech sobie śpi na krześle lub podłodze. Co tam, odda jej nawet swój płaszcz.

Mijały minuty. Filip udawał, że przysnął, Nadia najpierw patrzyła na zawieruchę za oknem, potem coraz częściej na niego. W jej sercu zagościł nieoczekiwany żal. Było w tym mężczyźnie coś, co ją pociągało, coś, czemu nie potrafiła się oprzeć. Nonszalancja w zachowaniu, niezwykła pewność siebie granicząca z egoizmem, lekkie podejście do tak poważnych spraw. Może nawet zbyt lekkie, pomyślała kwaśno.