Rozmowa (VI)

Prowokowała go? Nie, dałby głowę, że robiła to bezwiednie. Tak mocno pogrążona we własnych myślach, z nieobecnym wzrokiem błądzącym po jego twarzy. A on czuł, że twardniejąca męskość po raz kolejny rozsadza mu spodnie. Nie, wcale nie miał dosyć. Zdawał sobie sprawę z tego, że Nadia będzie protestować. Musiał więc po raz kolejny użyć podstępu, aby się do niej zbliżyć. Trochę go to irytowało, ale było też czymś przyjemnie nowym.

– To będzie długa, bezsenna noc – wymamrotała z nagłą irytacją Nadia, otulając się ramionami.

– Przyjemna bezsenna noc. Zazwyczaj człowiek leży w łóżku, gapiąc się w sufit i rozmyślając o sprawach, których nie da się już naprawić. A my możemy uprawiać seks.

– Dziwne słowa w twoich ustach – uniosła zdumiona brwi.

– Nie żartuj? Te o seksie?

– Nie, te o sprawach nie do naprawienia. Jesteś raczej typem, który nie ogląda się za siebie.

– Każdy ma jakąś przeszłość – odparł beztrosko. Zbyt beztrosko, bo to jeszcze bardziej pobudziło jej ciekawość.

– Wątpliwe, aby powodem była kobieta – zaczęła swoje rozważania na głos. – Chyba że taka, której nie miałeś okazji zaliczyć?

– Bez przesady. Ciebie tez nie miałem okazji zaliczyć – powiedział drwiąco. – Ale raczej snu z powiek mi to nie spędzało. Nawet więcej, kompletnie wyleciałaś z mojej pamięci.

Nie wiadomo dlaczego, po tych słowach, poczuła się dotknięta. Drań. Niby wesolutki i słodziutki, lecz dokładnie wiedział, co powiedzieć, aby zabolało. Wrednie pomyślała, że powinna mu się odwdzięczyć.

– W takim razie to coś bardziej osobistego – kontynuowała ze spokojem, mrużąc oczy. – Rodzina? Relacje z kolegami?

– Dziękuję, rodzina ma się dobrze. – Sarkazm w jego głosie był aż nadto wyczuwalny. – A koledzy, wbrew temu co myślisz, nie gwałcili mnie pod prysznicem po każdym meczu.

– Przyznałeś, że jesteś ambitny – ciągnęła Nadia, nie zważając na jego uszczypliwe riposty. – A niezdrowa ambicja bywa zabójcza.

– Moja jest jak najbardziej zdrowa. Skończ już z tym, dobrze? Zrobiłaś się nudna.

– Już cię zaliczyłam, mam gdzieś twoją opinię. – Teraz to ona ironizowała. Zauważyła, że Filipowi nie spodobały się te słowa.

– Chyba wiem, dlaczego wtedy sobie odpuściłem. Bywasz jak ocet. A minę masz przy tym jak postny śledź.

– Za to ty jesteś słodki jak kandyzowane owoce. Tylko czasami człowiek łamie sobie zęby, bo w środku takiego owocu jest gorzka, twarda pestka.

– Przestań! – jęknął nagle, kładąc rękę na brzuchu. – Głody jestem. Masz tam jeszcze te herbatniki?

– Swoje zjadłam, ale twoje zostały.

– Do czego to doszło – mamrotał Filip rozdzierając opakowanie zębami. – Zamiast ekstra kolacji, jabol, ogórki i ciastka. Zamiast upojnego wieczoru… - tu go przystopowało. Zajadając ze smakiem, przyglądał się milczącej kobiecie. Nie skomentowała jego słów. Wpatrywała się w swoje dłonie, próbując zapanować nad chaosem w umyśle, nad budzącymi się po raz kolejny pragnieniami. Zerknęła na jedzącego Filipa, napotykając jego pełen zainteresowania wzrok.

– Oddam pół paczki za twoje myśli – odezwał się nieoczekiwanie.

– Nie, dziękuję. Nie jestem głodna.

– Po twoich oczach widać, że masz ochotę na coś innego.

– Przestań! – rozzłościła się. – Ty wciąż tylko o jednym!

– Zostało nam – zerknął na zegar – ponad sześć godzin. Zimno tutaj i niewygodnie. Alkohol się skończył, jedzenia za moment też nie będzie. Czymś trzeba się zając. Może zagramy jeszcze raz? – spytał podstępnie. Nadia roześmiała się głośno.

– Nie, lepiej nie. Jestem śpiąca. Pożyczysz mi swój płaszcz?

Przez chwilę przeżuwał zamyślony resztkę herbatników. Potem zgniótł w dłoniach opakowanie i celnym rzutem posłał je do kosza, stojącego przy drzwiach.

– To radio działa? – wskazał na stojący na parapecie zabytek.

– Nie wiem – odparła z wahaniem. – Chyba tak. Dlaczego pytasz?

– Zobaczymy – wymruczał, zbliżając się do cuda techniki ubiegłego wieku. Kilka sekund później ciszę rozdarł dziwny pisk, a w eter popłynęły rzewne słowa piosenki.

– Działa – ucieszył się Filip. Potem podszedł do nieufnie spoglądającej Nadii. – Mogę prosić panią do tańca?

– Wariat! Przecież właśnie zaczęły się wiadomości.

– To ja coś zanucę – ujął ją za dłoń, pociągając na środek pokoju. Przytulił, ale nie gwałtownie, lecz ostrożnie, jakby miał do czynienia z czymś niesłychanie kruchym. Ramieniem objął w pasie, drugą rękę wplótł we włosy, nie spuszczając z niej nieco rozbawionego wzroku. Nie trudno było jednak zauważyć, że w głębi pociemniałych źrenic czaiło się coś jeszcze. Pochylił głowę, wtulając twarz w potargane kosmyki, zaciągając się ich zapachem. To podziałało na Nadię odprężająco. W pierwszym momencie sztywna jak kołek, powoli się rozluźniała. Położyła obie dłonie na jego ramionach, policzek oparła o szeroką pierś, lekko się uśmiechając. Tak, to również było przyjemne. Jak tamten pocałunek. Takiego Filipa lubiła, chociaż przeczuwała, że to wszystko jest tylko na pokaz. Tylko że tak naprawdę nie miała już nic do stracenia. Wyjątkowo szybko się poddała, więc czy teraz jakakolwiek walka miała sens? Zwłaszcza gdy czuła ciepło męskiego ciała, jego jędrność, twardość;więcej, gotowość. Jak widać wcale nie zamierzał ukrywać, jak bardzo był podniecony.

– Ślicznie pachniesz – wymruczał. Delikatnie kołysali się w rytm melodii, której nie słyszeli, lecz która grała w ich duszach. Nadia nie wiedziała, że on również uległ magii tej chwili. Nie rozumiał tego, nawet nie chciał się nad tym zastanawiać. Wystarczyło że było mu dobrze, że za chwilę będzie mógł znowu ją pocałować, wtulić się w jędrne piersi, Dotknąć nagiej skóry, wbić się w ciasne i gorące wnętrze. Dostarczyć rozkoszy i samemu jej zaznać.

– Miałeś coś zaśpiewać.

– Tak? No cóż… – a później strasznie fałszując, zanucił kawałek znanej piosenki. Nadia mimo woli się roześmiała.

– Okropnie – oświadczyła, ocierając się o jego nabrzmiałą męskość. Podniecenie rosłow tempie wykładniczym, całe jej ciało płonęło, a podbrzusze pulsowało pożądaniem. Pragnęła go, pragnęła go poczuć w środku, całować, pieścić, krzyczeć, gdy będzie poruszał się w jej wnętrzu. W jednej sekundzie bez zastanowienia porzuciła wszystkie swoje zastrzeżenia, wszystkie obietnice, cały wstyd. Chciała więcej. Była niczym narkoman na głodzie, chociaż nigdy wcześniej nie zachowywała się w ten sposób. Uniosła głowę. Z radia popłynęła w końcu rzewna, przesiąknięta romantyzmem piosenka. W normalnych warunkach oboje skrzywiliby się z niesmakiem. Lecz nie tym razem, nie teraz.

– Twoje usta doprowadzają do szaleństwa – wyszeptał.

– A nie piersi?

– Nie, akurat teraz mam ochotę tylko cię całować.

Nie poprzestał na słowach. Rozchyliła wargi, pozwalając by do środka wślizgnął się ciekawski koniuszek języka, smakując, badając, dostarczając przyjemności. Sama pozostała bierna, chociaż delikatnie drżała, czując narastające podniecenie. Rozlało się po jej ciele ogromną falą, wzbierało niczym przypływ, docierając do każdego zakamarka. Obezwładniało i budziło rozkosz.

– To takie dziwne – przerwała pocałunek.

– Co jest dziwne?

– Ty. My. Przecież jeszcze kilka minut temu sprzeczaliśmy się, irytowaliśmy. A za chwilę będziemy się kochać.

– Masz na to ochotę, prawda? – Jego głos był schrypnięty, pełen pożądania. Oczy całkiem ciemne, dłonie coraz mniej delikatne, wślizgnęły się pod materiał sukienki.

– A ty?

– Jak cholera! – Tym razem brutalnie zmiażdżył jej wargi. Posadził na biurku, kolanem rozchylił uda, szarpnął zapięcie dekoltu. Niecierpliwie uwolnił obie piersi, pieszcząc je z taką siłą, aż jęknęła protestująco. Nie zareagował, choć przerwał pocałunek. Ręką zebrał włosy kobiety, potem odchylił jej głowę do tyłu, a jego usta zaczęły błądzić po wygiętej szyi.

– Przestań wariacie, zrobisz mi krzywdę!

– Krzywdę? – Na moment przerwał. – Nie, na pewno nie krzywdę.

I tym razem nie potrzebował żadnej gry wstępnej. Był tak podniecony, tak nieziemsko napalony, że w pośpiechu rozpiął jedynie spodnie, a potem odsunął wąski paseczek jej majtek. Nadia szarpnęła się w jego uścisku, czując jak twardy członek toruje sobie drogę do wilgotnego, gorącego wnętrza.

– Nie tak szybko. Zwolnij trochę.

– Nie! – syknął ze złością. Zacisnął zęby i wbił się w nią z taką siłą, aż krzyknęła. Lecz Filip nie wycofał się, nie przerwał. Poruszał się jak oszalały, wbijał i cofał w coraz szybszym tempie. Na jego czole perlił się pot, oczy miał szalone, prawie całkiem czarne. Jedną ręką wciąż przytrzymywał jej głowę w nienaturalnej pozycji, drugą zacisnął na biodrze kobiety. Z jego rozchylonych ust wydobywał się głośny, świszczący oddech. Zachowywał się, jakby całkiem zwariował, ale Nadia nie miała siły, aby protestować. Ona również pogrążyła się w odczuwanej rozkoszy, oddała pożądaniu. Przymknęła oczy, dłońmi chaotycznie wodziła po muskularnym ciele kochanka, jękami pobudzając go do szaleństwa. I kiedy już wydawało się, że więcej nie da rady, że więcej nie wytrzyma, nadszedł orgazm. Rozorała paznokciami skórę na jego karku, a z jej ust wydobył się długi, głośny krzyk. Stłumił go pocałunkiem, lecz zwolnił jedynie na kilka sekund, bo ekstaza Nadii udzieliła się i jemu. Po raz ostatni poruszył lędźwiami, zanurzając się aż po same jądra. A potem zamknął oczy, czując jak członek eksploduje w jej wnętrzu. Poruszył się i trysnął kolejną porcją spermy, jeszcze mocniej wbijając się w rozgrzaną, wilgotną od soków szparkę.

Później dysząc ciężko, opadł na bezwładne ciało Nadii. Leżała pod nim nieruchomo, nie mając siły na nic. Oczy miała zamknięte, usta nabrzmiałe, policzki i szyję zarumienione pod wpływem przeżytego orgazmu. To on pierwszy uniósł głowę, delikatnie ją całując. Za to ona się uśmiechnęła.