Ciemniejsza strona księżyca (V)

Obudził ją szmer rozmowy.

Uniosła głowę i rozejrzała się dookoła nieprzytomnym jeszcze wzrokiem. Przy kuchence dostrzegła smukłą sylwetkę Anny.

– Wróciliście? – spytała, szeroko ziewając. Leżała całkiem naga, w pomiętej i przepoconej pościeli.

– Tak. Krzysiek zdobył rzecz, która była mu potrzebna. A dla Stefana nie ma ucieczki przed samym sobą. Ten wróg znajdzie go wszędzie.

– Coś o tym wiem – mruknęła z kwaśną miną Katja i wstała, otulając się prześcieradłem. W tej samej chwili do pokoju wszedł Łowca.

Zerkał na nią podejrzliwie, jakby wiedział, co zrobiła wczorajszego wieczoru.

– Nie gap się tak. Pozwoliliście mi przenocować.

– Jest prawie południe.

– I co z tego? – wzruszyła ramionami. Miała szaloną ochotę odrzucić prześcieradło i stanąć nago pośrodku pokoju, jedynie po to, aby go zirytować. Ale nie byli sami.

– Jesteś tu wystarczająco długo, by zdecydować, co powinniśmy robić dalej – oznajmił sucho. – Ubierz się i porozmawiamy.

Zaklęła w duchu. Pragnęła nacieszyć się jeszcze swoim wilkołakiem, spędzić z nim kilka upojnych nocy, adopiero potem go zabić.

– Zbliża się pełnia, za wiele nie zdziałamy.

– Jak się ulotni i ruszy w świat, też za wiele nie zdziałamy.

– O, nie! Nie bój się. Na pewno nie ucieknie.

– Bo?

– Bo ja to mówię.

Zniknęła w drzwiach łazienki, by uciąć dalsze pytania. Po drodze chwyciła sukienkę, niedbale przewieszoną przez poręcz krzesła. Tę w kolorze wina.

Gdy wyszła, napotkała oskarżycielskie spojrzenie Łowcy. Anna zniknęła, więc chyba dołączyła do swego ukochanego na werandzie.

– Coś ukrywasz! – wysyczał, podchodząc bliżej.

– Ja? – zrobiła niewinną minkę. – Skądże! Sam zobacz! – I podniosła do góry spódnicę, doskonale zdając sobie sprawę, że pod spodem nic nie ma.

Ani drgnął. O ile to możliwe, skamieniał jeszcze bardziej. Doskonale nad sobą panował, choć po oczach widziała, jak jest wściekły.

– Nie poniżaj się. Ciało jak ciało, każda takie ma.

Co za skurwysyn!

– Czekaj – odparła słodziutko, mrużąc oczy. – Jeszcze odszczekasz te słowa.

– Czyżby?

Ten mężczyzna był niczym drzemiący wulkan. Wiele by dała, by to ona mogła obudzić go do życia. Wtedy seks z nim byłby cudowniejszy niż ten ubiegłej nocy.

Albo gdyby mogła to zrobić z nimi obydwoma na raz. Jeden brałby ją od przodu, drugi od tyłu…

Katja zarumieniła się. To marzenie było akurat niemożliwe do spełnienia.

Pełne irytacji prychnięcie Łowcy oznajmiło, że coś z tych myśli musiało odbić się na  jej twarzy.

– Jak chcesz to może cię przelecieć nawet całe stado wilkołaków, mnie w to nie mieszaj.

Chwyciła butelkę z wodą i wyszła na werandę. O dziwo, nikogo tam nie było.

– Ulotnili się, a mieliśmy porozmawiać.

– Ja jestem.

– Tego nie trudno zauważyć.

Nie miała ochoty z nim dyskutować. Miała ochotę się z nim kochać. Rozsiadła się w wiklinowym fotelu i pomyślała z niesmakiem, że jest zdrowo porąbana. Przecież sądziła, że to ojciec Stefana jest kochankiem idealnym. Po co jej kolejny?

Było cudownie, wspaniale. Ale wciąż pozostał pewien niedosyt. Malutkie marzenie, by dostać więcej i mocniej. Nie chodziło o to, że była nienasycona.

Pragnęła kochać się z wilkołakiem. W jego prawdziwej postaci, przy pełni księżyca. Która wypadała jutrzejszej nocy.

Gdyby ta kara, o której wspomniał, pokrywała się z jej fantazjami, to byłoby cudownie. Trzy szalone noce i potem mogłaby zgodnie z obietnicą wypełnić zadanie, zainkasować należność i dalej ruszyć w świat.

A wilkołak? No cóż… Nic nie trwa wiecznie. Albo ona go zabije, albo on zabije ją. Trzeciej możliwości nie było, choć przez króciutką chwilę miała nadzieję na coś więcej. Uśmiechnęła się z przekąsem. Niby na co? Na małe stadko wilkołacząt, podobnych do tatusia i mamusi? Domek w lesie i rodzinne wypady przy pełni księżyca?

Nigdy w życiu!

– Nie wiem dlaczego, ale nie podoba mi się to, co widzę w twoich oczach.

– I co z tego? – wzruszyła ramionami. – Nie zajmuj się moimi myślami, tylko szykuj się do bitwy za dwie noce.

– Co zamierzasz?

Nie mogła się przecież przyznać, że już raz posłużyła się czarami, by zwabić wroga do siebie i kochać się z nim.

– Złapać i wyrecytować kilka zaklęć. Po czym bestia stanie się potulnym barankiem, jego synek odjedzie ze swą ukochaną w stronę zachodzącego słońca, a ja zainkasuję pieniądze i ruszę w przeciwną. A ty z czystym sumieniem wrócisz do bractwa i dalej zajmiesz się tępieniem zła na tym cudownym świecie – roześmiała się perliście. – Fajny pomysł?

– Brak szczegółów.

– Po prostu musisz mi zaufać.

Skrzywił się. Ale nie podjął tematu.

Katja odwróciła twarz w kierunku słońca. Przymknęła oczy, delektując się ciepłem, które pieściło jej skórę. I z nagłym żalem pomyślała, że wielka szkoda, iż tak naprawdę należy do mroku, a nie do światła. To nie była kwestia wyboru. Od samych narodzin skazano ją na taki los.

– Mój ojciec… – zaczęła z wahaniem. Potem podjęła z determinacją, nie otwierając oczu. – Miałam ten sam problem, co Stefan.

Nie przerwał jej.

– Matka była jak najbardziej normalna, ojciec za to… – wykrzywiła twarz. – Nie potrafiłam z nim walczyć.

– Nie wyczuwam w tobie nic ze stwora ciemności.

Tym razem na niego spojrzała. Ze smutkiem w przygaszonych oczach, z dziwnym zmęczeniem, które tak bardzo do niej nie pasowało. Nie wyglądał na rozwścieczonego tym wyznaniem. Był raczej zamyślony.

– Uwięziłam swą drugą naturę głęboko, bardzo głęboko. Pomogła mi w tym magia. A nienawidzę jednego i drugiego – dopowiedziała z niezwykłą zaciętością.

– Nie sądziłem, że to możliwe?

– A ja sądziła, że gdy usłyszysz prawdę, od razu się na mnie rzucisz…

Lekko się uśmiechnął.

– Wiedziałem o tym.

– Wiedziałeś? – Po raz pierwszy wyglądała na tak zaskoczoną. Bo i była. Jej najgłębiej strzeżona tajemnica, największy sekret, a on tak po prostu…

– Niemożliwe! – wybuchła.

– Uznaliśmy, że dopóki panujesz nad sobą i nie latasz z owłosionym zadkiem po lasach podczas pełni księżyca, to nie będziemy na ciebie polować.

– A potem wezwałeś mnie, bym pomogła w pokonaniu pobratymca?

– Wiedziałem, że sobie poradzisz. I uprzedzam pytanie, bractwo nic o tym nie wie.Zapomniałem jednak o jednym. Że przysłowiowo, wilka zawsze będzie ciągnęło do lasu.

Podniosła głowę, zaciskając jednocześnie palce na twardych poręczach.

– Pozwól mi choć raz – poprosiła cicho. – Potem zrobię to, po co mnie wezwaliście.

– Jedna noc?

– Jedna.

– Dziś pełnia.

– Tym lepiej.

Miała absurdalną nadzieję, że jej zabroni. Może zaproponuje swoją własną kandydaturę. Ale Krzysiek siedział nieruchomo, patrząc na nią nieprzeniknionym wzorkiem. Siedział i myślał, jak cholernie szkoda, że ta piękna kobieta była tak bardzo dla niego nieosiągalna. Łowca i wiedźma, która na dodatek była córką wilkołaka? Nie byłoby miejsca na ziemi, w którym mogliby się ukryć. Cały świat przeciwko nim.

Nie był na to gotowy. Ona tym bardziej.

– Masz jedną noc – powiedział cicho, w pełni świadomy tego, co zamierzała zrobić. – Ale proszę, uważaj na siebie.

Po raz pierwszy zobaczył, jak szczerze się uśmiecha. Bez wyrachowania, bez drwiny czy pogardy. I po raz kolejny pożałował, że nie pocałował jej, kiedy miał na to okazję.

Być może wtedy nie podjęłaby ryzyka. Nie zdecydowała się na tego drugiego.

Być może.

***

Udawanie bezbronnej i słabej przyszło jej z wyjątkową łatwością.

Stała, przywiązana do drzewa, patrząc na siedzącego naprzeciwko mężczyznę, o błyszczących niczym u dzikiej bestii ślepiach.

Tej nocy księżyc świecił wyjątkowo jasno.

Wiedziała, że się przemieni. Nadeszła noc, podczas której żaden wilkołak nie mógł oprzeć się zewowi swej prawdziwej natury.

Od samego początku wiedziała, co będzie karą, którą dla niej obmyślił. Dlatego bała się i jednocześnie czuła prawdziwy dreszcz ekscytacji. Nie protestowała, choć wystarczyłoby jedno małe zaklęcie. Nikt, nawet Łowca, nie zdawał sobie sprawy jak była silna.

A teraz naga, skrępowana, bezwolna. Zdana na łaskę potwora. Niech dalej tak sądzi.

– Na co czekasz? – spytała, prowokując go spojrzeniem.

Wstał i wyprostował się. Również był nagi. Jego ciało niemal lśniło w promieniach księżyca, sprawiając niesamowite, przerażające wrażenie.

– Potrafiłabyś się uwolnić, prawda?

Wzruszyła ramionami.

– Może tak.

Podszedł bliżej. Palcami uszczypnął jeden ze sterczących, różowych sutków.

– Mnie się nie boisz. Ale co powiesz na tego drugiego? Na potężne, owłosione cielsko potwora?

Zadrżała. Jednak nie ze strachu, a z podniecenia.

– Jak masz na imię? – spytała cicho, próbując uspokoić burzę, którą wywołało jego pytanie.

– Zack.

– Chcesz mnie zabić?

– Nie – oblizał się, kładąc dłonie na jej biodrach. – W żadnym wypadku!

– Czy to twój sposób ukarania mnie?

– Zobaczysz.

Cofnął się. Jego oczy błyszczały coraz mocniej, wręcz jaśniały blaskiem podobnym światłu księżyca.

Przemiana się rozpoczęła.

Zafascynowana patrzyła na coś, co mogła podziwiać po raz drugi w życiu. Powolną i bolesną metamorfozę nie tylko ciała, ale i umysłu.

Jednak coś jeszcze zwróciło jej uwagę. Odwróciła głowę i spojrzała na skraj polany.