Ciemniejsza strona księżyca (VII)

Dłonią błądziła po jego piersi. Przymknęła oczy i w myślach zaczęła recytować pewne zaklęcie. Tak na próbę.

Kilka sekund później Zack smacznie pochrapywał, z rozrzuconymi na bok ramionami, wciąż nagi, ze sterczącą dumnie męskością.

Katja roześmiała się cicho. Czyżby nawet teraz myślał tylko o jednym? Widocznie tak, bo niewątpliwie doświadczał właśnie potężnego wzwodu.

Niesamowite! Po całej nocy ostrego seksu, po tym, co zrobili przed chwilą, on wciąż był zdolny do kochania.

Wstała i podniosła z ziemi kraciastą koszulę. Trudno. Zostawi mu spodnie, ale musi czymś się zakryć. Latanie po lesie całkiem nago, wcale nie był kuszącą perspektywą.

Dopięła guziki i ruszyła wąską ścieżką, kierując się prosto do chatki Stefana.

Swoją drogą, ciekawe co porabiał jej drugi kochanek? Gdyby nie Zack, uznałaby, że jest rewelacyjny. Jednak z ojcem nie mógł konkurować. Odrobinę posmutniała, gdy przypomniała sobie Annę. Polubiła tę dziewczynę i nie chciała jej skrzywdzić. Tylko że Stefan wciąż nie zdołał scalić człowieka i budzącego się w księżycowe noce potwora. Albo inaczej, człowiek w ogóle nie potrafił okiełznać bestii, w którą się zamieniał. To w sumie tak, jakby to nie z nim się kochała.

Wzruszyła ramionami. Bezszelestnie weszła na werandę, potem do środka. W pierwszym momencie sądziła, że nikogo nie ma. Dopiero potem zauważyła skuloną postać, siedzącą w najciemniejszym kącie.

– Co się stało? – podeszła bliżej i kucnęła tuż obok.

Chłopak podniósł głowę i spojrzał na nią z prawdziwą, niekłamana rozpaczą.

– Co myśmy zrobili? – jęknął przejmująco. – Jak mogłem ja… Przecież kocham Annę!

– Ale ten drugi nie – odparła obojętnie. Jeszcze tego brakowało, żeby teraz zaczął się publicznie kajać. – Ja się pieprzyłam z tym drugim. A propos naszej dalszej współpracy. Moje zaklęcia działają bez zarzutów. Twój szanowny ojczulek jest silną bestią, ale całkowicie nieodporną na moje czary. Na jakiekolwiek czary.

– I?

– Złapiemy go, obezwładnimy, a następnie cofniemy moc klątwy.

– Tak po prostu?

– Oczywiście, będzie się bronił. Problemem nie jest jednak on, a ty?

– Chyba rozumiem – Stefan przeczesał palcami włosy. – Nie panuję na swoją przemianą.

– Nie panujesz nad swoją drugą naturą. Więc ciebie też będę musiała unieszkodliwić.

– W porządku – mruknął. Dlaczego tak dziwnie się jej przyglądał?

– Coś nie tak?

– Niiee… Tylko… – odchrząknął. – Wszystko pamiętam i zastanawia mnie, czy naprawdę ci się podobało?

– Jak cholera – uśmiechnęła się szeroko. – A teraz wybacz, idę się wykąpać i ubrać. Jak możesz zrób coś do jedzenia – rzuciła przez ramię, znikając w drzwiach łazienki.

Kiedy skończyła, dom był pusty. Na stole stała zimna lemoniada i talerz pełen kanapek. Wzięła jedzenie i wyszła na zewnątrz. Znacznie lepiej myślało się jej na otwartej przestrzeni.

Szkoda, że nie zarezerwowała jeszcze jednej takiej nocki. Zack był rewelacyjny! Ale wiedziała, że im dłużej będzie odwlekać ten moment, tym trudniej będzie jej walczyć.

W końcu nadejdzie taka chwila, że przejdzie na jego stronę.

A to byłoby głupie. I niepotrzebne.

Seks to nie wszystko. Nawet tak wyuzdany, cudowny, wręcz nieziemski.

Im dłużej będzie obcowała z bestią, tym gorzej dla niej samej. Była przecież córką wilkołaka. W końcu ochronne zaklęcia, dzięki którym panowała nad swą drugą naturą, znikną. Będą coraz słabsze i słabsze, aż ulotnią się i pozostanie dziwaczna hybryda, połącznie człowieka, wilkołaka i czarownicy.

A wtedy Łowcy zrobią wszystko, by ją dopaść i zabić.

Zlizała okruszki z opuszków palców i zerknęła za siebie. Niedługo zjawi się cała reszta tego dziwacznego towarzystwa.

Jedna noc?

Szkoda, cholernie szkoda!

***

Kolejne dwa dni i dwie noce, były znacznie spokojniejsze. Przyjechała Anna, więc Stefan najczęściej znikał z nią, zagłębiając się w leśnym gąszczu. Nie wyczuwała obecności Łowcy, nie napotkała ani śladu obecności Zacka. Na dodatek lało jak z cebra i Katja siedziała w domu, naburmuszona, wściekła na cały świat i cholernych facetów. Gdzie byli, gdy ich potrzebowała? Dwa długie, nużące jednostajnością dni, spędzone w samotności na tym zadupiu, nie tylko działały deprymująco, ale i trzymały w niepewności. Pojawiły się niechciane wyrzuty sumienia. Czuła, jakby przekroczyła pewną granicę, pozwalając w tę jedną noc rządzić bestii uwięzionej w głębi serca.

Była pewna, że wilkołak wróci po więcej, a on zniknął. Czuła, że krąży gdzieś w pobliżu, lecz nie potrafiła dokładnie zlokalizować tego miejsca. Co do Łowcy, to Anna poinformowała ją, że pojawi się dzień po pełni. Głupek! Sądziła, że będzie wściekły, zazdrosny, a on po prostu pozostawił jej wolną rękę. Chciała jednej nocy, dostała trzy. Całkiem niepotrzebnie.

Nudziła się. Mało brakowało, a wsiadłaby na motor i po prostu stąd wyjechała. To dziwne, ale jedynym powodem dla którego zdecydowała się zostać, były pieniądze.

Kolejny poranek powitał ją zachmurzonym niebem i jednostajnym szumem padającego deszczu. Ziewnęła, przeciągnęła się i zamarła. Tuż obok, na krześle, pochylony, z głową opartą na dłoniach, siedział Łowca. Wyglądał bezwstydnie świeżo i pociągająco. Z melancholią pomyślała, że od dwóch dni tęskniła za męskim towarzystwem, choć niekoniecznie jego.

– Wróciłem. Dostałaś to, czego chciałaś?

– Tak. – Odrzuciła kołdrę i wstała, mając pełną świadomość tego, że ma na sobie jedynie majtki. Nawet nie drgnął, nie mówiąc już o zmianie wyrazu twarzy.

– Gdzie Stefan i Anna?

– Nocują u jakiejś baby w miasteczku. Proponowałam im trójkącik, ale odmówili – dodała rozbawiona, sięgając po bluzkę. Zanim jednak ją ubrała, podeszła bliżej i przeczesała dłonią jego włosy. – Niezłyjest, prawda? – spytała, widząc jak zezuje w kierunku jej biustu.

– Mogę zadać pytanie? Pozwoliłaś kiedyś, by to mężczyzna cię zdobył, a nie odwrotnie?

– Tak, raz. – Błyskawicznie się ubrała.

– I co, było tak źle?

Nie umknęło jego uwadze, że twarz kobiety stężała, a w oczach ukazał się ból.

– Tak – odpowiedziała krótko. – Chcesz kawy?

– Chcę. Czarna, bez cukru.

– To tak jak ja – uśmiechnęła się lekko. Patrzył na nią w milczeniu, na okrągłą, seksowną pupę, na zgrabne nogi. Złapał się na myśli, że wiele by dał, by móc ich dotknąć. W zasadzie to miał ochotę przytulić się do niej, odgarnąć włosy, by ucałować smukłą szyję, dłonie zacisnąć na piersiach. Była w końcu prawie całkiem naga. Zamknął oczy, powoli policzył do dwudziestu i na powrót je otworzył, napotykając rozbawione spojrzenie kobiety.

– Nie obawiaj się, nie rzucę się na ciebie.

– Sądzisz, że bym sobie nie poradził?

– Ze mną czy z samym sobą?

Spochmurniał. Miała rację. Najwyższy czas to zakończyć. Złamał już wystarczająco dużo zakazów. Jeśli złamie i ten… Wtedy będzie musiał odejść z bractwa. Ta zwariowana czarownica z obsesją na punkcie seksu nie była tego warta. Nawet jeśli wyglądałaby znacznie bardziej kusząco. Choć nie, to chyba nie było możliwe.

– Szukam w życiu czegoś więcej.

– Wiem. Czegoś więcej niż dobra zabawa. Po co?

– Bo wierzę, że wszystko co robimy ma jakiś sens, czemuś służy.

– Filozof się znalazł – burknęła, siadając przy kuchennym stole. Podparła głowę dłonią i zapatrzyła się w niego. –Nic nie ma sensu. Rodzimy się, bzykamy i umieramy. Zwyczajna kolej rzeczy.

Zajął miejsce naprzeciwko. Ręką nakrył jej drobną dłoń i spojrzał prosto w oczy, z powagą, nawet z odrobiną smutku.

– Jak stałaś się taką pesymistką? Czy to ma związek z tym, że kiedyś, komuś zaufałaś?

– Nie mam zamiaru opowiadać ci banalnej historii mego życia – cofnęła rękę, choć nigdy wcześniej nie starała się przerwać fizycznego kontaktu. Więcej, sama chętnie go inicjowała. – Było, minęło, nie wróci. I nie ma nic wspólnego z zadaniem, jakie mam wypełnić.

– Po prostu jestem ciekaw.

– Nie zaspokajam pustej ciekawości.

– A co innego? – spytał, wręcz wstrzymując oddech, bo zrozumiał, jak prowokująco mogły brzmieć te słowa.

– Nadchodzi ostatnia noc jego pobytu w tej okolicy – zręcznie zmieniła temat. – Musimy działać. Ja będę przynętą.

– Nie prościej byłoby najpierw go zabić?

– Chcesz mieć szwagra wilkołaka?

– Nie, właśnie tego chciałbym uniknąć – roześmiał się. Zauważyła, że w końcu się odprężył. Nie był ani spięty, ani wrogo nastawiony. To dziwne, bo nagle przestało jej zależeć na jakimkolwiek uznaniu z jego strony.

Przestało jej zależeć na czymkolwiek. Przełknęła ślinę. Nie pomogło. Dwie łzy stoczyły się po gładkich policzkach. Nie potrafiła określić własnych pragnień. Przestała rozumieć, kto tak naprawdę był wrogiem, a kto mógł stać się przyjacielem. Dlaczego akurat teraz?

– Co się stało? – spytał, opuszkiem palca ścierając płynące łzy. – Silna, drapieżna kobieta zmieniła się na moich oczach w bezbronną dziewczynkę. Wiesz, że to do ciebie nie pasuje.

– Wiem – wierzchem dłoni otarła policzki. – To przez te dwa dni przymusowego celibatu.

– Byłem pewien, że powiesz coś o seksie – zaczął się śmiać, nie zważając na jej oburzoną minę. – A co? W okolicy nie było chętnych?

– Niby kogo? Jeden wilkołak się ukrywa, drugi jest zakochany i… Nieważne – zerknęła na niego spłoszona. Miała zamiar powiedzieć, że nękają go wyrzuty sumienia.

– Właśnie? Co on zamierza? – Nagle się zaniepokoiła.

– Nic. Moje działania nie pozwalają mu się do ciebie zbliżyć.

– Dlaczego?! – wyrwało się jej z najwyższym zdumieniem.

– Wpadł w prawdziwy szał. Teraz zrobi wszystko, by cię zdobyć. Będziesz znakomitą przynętą.

– No tak – opuściła głowę. Przez chwilę myślała, że powodem była troska, że chciał o nią zadbać na swój własny, dziwaczny sposób. A może i coś więcej.Tymczasem on z premedytacją pozwolił na szaleństwo księżycowej nocy, by stała się przynętą doskonałą. Zamiast ukochanej siostrzyczki. Wstała i podeszła do okna. Mężczyzna zrobił to samo. Stanął za jej plecami, z wahaniem kładąc dłonie na jej drobnych ramionach. Potem pochylił się tak, że poczuła jego oddech na swoim karku. Bardzo delikatnie odgarnął na bok splątane włosy, a następnie pogładził jaśniejącą bielą skórę na szyi.

– Jak było? – spytał cicho.

– Nieziemsko. Cudownie. – Nie zamierzała wspominać o udziale Stefana. Lepiej nie zdradzać wszystkiego. Nagle zawstydziła się tego, co wtedy robiła, do czego była zdolna. A może to nie ona? Może to bestia, która powoli zrzucała kajdany niewoli? Bestia, budząca się w jej sercu w księżycowe nocy, za wszelką cenę próbująca się wyswobodzić?

– Skoro tak, to dlaczego nie chcesz tego powtórzyć?

– Dobre pytanie. Z jednej strony o niczym innym nie marzę. Z drugiej jednak… To była tylko zabawa.

– Wszystko dla ciebie jest zabawą? – spytał, a w jego głosie wyczuła złość. Wykręciła głowę i spojrzała w niebieskie oczy, teraz pociemniałe z gniewu.

– Nie wiem. Zaczynam się w tym gubić. Coraz mniej rozumiem samą siebie. Chyba pora by rozwiązać tę sprawę i ruszyć w drogę.

– Pamiętasz, co kiedyś powiedziałem?

– Tak. Kiedy zapragnę czegoś więcej niż zabawy…

– Nie kusi cię?

– Nie – odparła twardo. Jeszcze tego brakowało, by się zakochała! Nie, ten błąd popełniła tylko raz w życiu. I cena jaką za to zapłaciła, była ogromna.