Bywa (II)

Przez kilka tygodni trwożnie oglądała się za ramię. Szczelnie zasłaniała okna. Przerażona, że ktoś ją śledzi na polecenie Huberta. A może nawet i on sam?

Bardzo ostrożnie wypytała Klarę o wszystko, co o nim wiedziała. Okazało się jednak, że niewiele.Jedynie to, że pani Ula nie widziała w swoim chlebodawcy żadnych wad.

Potem na dłuższy czas zapomniała o tym wszystkim, co się przydarzyło. Była zajęta układaniem sobie własnego życia, przerażona dniami, które miały nadejść.

Dopiero kiedy siedziała w poczekalni ogromnego szpitala, ściskając w spoconych dłoniach uchwyt torby podróżnej, wystraszona nadchodzącym porodem, po raz pierwszy pożałowała, że nie zgodziła się na jego dziwaczną propozycję małżeństwa.

Była sama, całkowicie samiuteńka, bo nawet Klara wyjechała kilka tygodni temu za granicę. Panika narastała w niej w tempie lawinowym, coś ściskało za gardło i właśnie wtedy przypomniała sobie Huberta.

A gdyby tak zadzwoniła i poprosiła, aby przyjechał? Powinna to zrobić?

Drżącymi dłońmi wyszukała telefon w przepastnej torbie i wybrała numer, spod którego poprzednio do niej dzwonił. Po trzech sygnałach, odezwał się odrobinę poirytowany męski głos.

– Słucham?

– To ja… Gosia – przełknęła ślinę, w panice zastanawiając się, co za głupstwo właśnie popełnia. – Hubert?

– Tak. No proszę – w jego głosie dosłyszała satysfakcję – a przecież rok nie minął, prawda?

– Rodzę – wyjaśniła zwięźle. – Jestem tu sama. Mógłbyś przyjechać na Polną?

– Ja?!

– Tylko jeśli chcesz – dodała cichutko.

– Żartujesz? To nie moje dziecko. Zobaczymy się jednak w ustalonym terminie. To szczęśliwego porodu życzę – rzucił i się rozłączył.

Małgosia wybuchła płaczem. A czego niby mogła się spodziewać? Dzwoni do całkiem obcego człowieka, prosząc go o taką rzecz? Nic dziwnego, że odmówił. W końcu miała mu się przydać w zupełnie innym celu.

Tylko że to również bolało. Czy naprawdę jej życie musi być tak popieprzone? Czy nie mogłaby trafić na mężczyznę, który naprawdę by ją pokochał?

Otarła łzy, bo pielęgniarka podsunęła jej formularze do wypełnienia. Kiedy jednak dotarła do rubryki z danymi ojca, coś wielkiego utknęło jej w gardle. Niezgrabnymi literami napisała tylko jedno słowo: nieznany. Niewiele było takich chwil w życiu, gdy czuła się tak nieszczęśliwa.

– Nie podała pani telefonu do osoby z rodziny, z która się można skontaktować – siostra zwróciła jedną z kartek. Gosia na sekundę przymknęła oczy. Nie podała, bo nie miała co wpisać. Kogo. Z rodziny pozostało jedynie kuzynostwo, z którym po raz ostatni widziała się na pogrzebie ojca. Pomyślała, że gdyby ona i dziecko umarli, nie byłoby nikogo, kto mógłby z tego powodu nosić żałobę. Może jedynie Hubert czułby się zawiedziony, że jego plany wzięły w łeb.

No właśnie. On.

Zacisnęła wargi i wpisała numer pod który niedawno dzwoniła. Raczej nie spodziewała się, że na coś się to przyda, ale zrobiła to pod wpływem nagłego impulsu.

Później zajęła się czymś innym, bo skurcze stawały się coraz bardziej bolesne, coraz mocniej odczuwalne.

– Malcowi chyba spieszy się na ten świat – zażartowała położna.

Kilkanaście minut potem, ból, strach i rozpacz splotły się w taki sposób, że przed samym finałem, kobieta najzwyczajniej w świecie zemdlała.

Obudziła się w niewielkim pokoju. Żaluzje były przysłonięte, panował przyjemny dla oczu półmrok. Wystraszona podniosła głowę i napotkała spojrzenie ciemnych, badawczych oczu.

– Hubert? – jęknęła. – A gdzie?...

– Spokojnie. Wszystko w porządku, choć napędziłaś lekarzom niezłego stracha.

– Moje dziecko!

– Zdrowy i strasznie głośny – uśmiechnął się. – Dam znać, że się ocknęłaś i zaraz go przyniosą.

Dopiero teraz zorientowała się, że są sami, a na dodatek on bardzo delikatnie pieści jej lewą dłoń. Do drugiej miała przymocowane przezroczyste rurki.

– Nie kłamiesz? – spytała drżącym głosem, niezdarnie usiłując się podnieść. – Na pewno nic mu nie jest?

– Nie kłamię. I do diabła, skąd pomysł, by podać mój numer telefonu?

– Nie miałam nikogo innego – zamknęła oczy. Ale i tak nie zdołała ukryć zdradzieckich łez. – Naprawdę nie miałam.

– Już cicho – wyszeptał i scałował te łzy z jej policzków. – Dobrze zrobiłaś.

– Ale powiedziałeś…

– Też bywam idiotą. I wtedy skłamałem. Zaraz potem rzuciłem się w kierunku auta i popędziłem tak szybko jak się dało, w kierunku miasta. Niestety, ty okazałaś się szybsza – dodał rozbawiony.

– Myślałam, że zadzwonili?

– Jak byłem przed samym wejściem.

– Dobrze że przyjechałeś – ścisnęła jego palce.

– Trzeba było dać mi znać wcześniej.

– Po tym jak stanowczo oznajmiłam, że widzimy się za rok, bo jesteś pokręconym psychopatą?

– Tak – roześmiał się. – Wyraziłaś swoją opinię w mało delikatny sposób.

– Poprosisz by przynieśli…

– Poproszę.

Musnął wargami jej spierzchnięte usta i skierował się ku drzwiom. Patrzyła jak wychodzi i myślała, jak bardzo zmienił się od dnia ich pierwszego spotkania. Opalony, o szerokich ramionach i wąskich biodrach, seksownym zaroście i jasnych, rozwichrzonych włosach. Teraz nie nazwałaby go chłopcem. Pomimo kalectwa, był tak męski, że aż poczuła żal, iż nie podjęła innej decyzji.

No i przyjechał.

Nie musiał, ale przyjechał.

Uśmiechnęła się z rozczuleniem. I chwilę później posmutniała. Ten obcy człowiek był jedyną osobą, która zdecydowała się jej pomóc. Jak nigdy wcześniej miała ochotę poszukać schronienia w jego ramionach. Pomysł sprzed kilku tygodni przestał się wydawać tak bezsensowny.

– Zobacz, kogo tu mamy! – rozległ się od drzwi wesoły głos Huberta. Wraz z nim weszła jedna z pielęgniarek, pchając przed sobą szpitalne łóżeczko, z bardzo głośną zawartością.

Małgosia wyciągnęła drżące ramiona, by po raz pierwszy chwycić w nie swoje dziecko.

Przez krótką chwilę stał i tylko się przyglądał. Wyglądała cudownie z tą kruszynką w ramionach. Choć włosy miała w nieładzie, bladą cerę i popękane usta, choć wyglądała na zmęczoną, to nic nie mogło zniweczyć nieulotnego uroku, który wokół siebie roztaczała.

Biedactwo! Była tak zagubiona i przestraszona, a przy tym tak samotna, że zdecydowała się nawet zadzwonić do niego. Pomimo iż miała go za szaleńca. Był jednak wściekły, że tak chamsko jej odpowiedział. Będzie musiał przeprosić.

Podszedł bliżej i przysunąwszy fotel, usiadł tuż obok Gosi. Spojrzała na niego rozpromieniona, naprawdę szczęśliwa, gładząc opuszkiem palca twarz śpiącego noworodka.

– Jest śliczny – powiedział, odgarniając z czoła kobiety natrętne kosmyki włosów. – Tak jak i jego mama.

– Teraz nie grzeszę urodą – odparła żartobliwie.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo mi się podobasz.

– Miałam rację. Jesteś odrobinę pokręcony.

– Zakochany. Zauroczony.

Zarumieniła się.

– Hubert, proszę!

– Naprawdę sądzisz, że chodzi tylko o to, aby cię przelecieć? – spytał z goryczą.

– Dlaczego tak bardzo się z tym spieszysz?

– Bo chcę wrócić do dawnego życia. Tęsknię do niego tak bardzo, że nie wiem, jak długo dam jeszcze radę się powstrzymać. Stabilizacja nie jest dla mnie.

– Tak nie postępuje ktoś, kto twierdzi, że kocha.

– Zawsze byłem specyficznym typem.

– Pewnie tak – uważnie zmierzyła go spojrzeniem. – Właśnie chciałam zapytać, od kiedy po porodzie dają tak luksusowe pokoje?

Wyglądał jakby się zakłopotał.

– Dyrektor szpitala to dobry znajomy rodziców. Zadzwoniłem do niego i powiedziałem, że rodzisz moje dziecko.

– Co?! – zabrakło jej tchu.

– Tak w ogóle to już wcześniej zrobiłem niezłą awanturę.

– Hubert!

– Personel chyba mnie nie polubił…

Zaczęła się śmiać. Musiała to robić ostrożnie, bo wszystko ją bolało, a poza tym w ramionach trzymała maleństwo.

– Jesteś okropny. Ale dobrze, że przyjechałeś. Nie masz pojęcia jaka czułam się samotna.

– To wyjdziesz za mnie?

– Hubert!

– No co? – mruknął, przypatrując się dziecku.

– Czeka nas bardzo poważna rozmowa.

– O małżeństwie?

– Jesteś okropny – powtórzyła po raz enty, ale zauważył, że oczy jej się śmiały. – Naprawdę okropny!

– Ty lepiej powiedz, czy masz ochotę na schabowego? Pani Ula z obłędem w oczach przygotowuje obiad, po który zaraz pojadę. Strasznie się przejęła.

– Chyba nie powiedziałeś jej, że to twoje dziecko?

– Niestety nie – westchnął z udawanym żalem. – Nie jest głupia, doliczyłaby się tych brakujących miesięcy. Ale za to powiedziałem, że następne urodzisz moje.

Co miała z nim zrobić? Był niepoprawny. Okropny. Cudowny. I marzyła o chwili, gdy będzie mogła się wtulić w jego ramiona. A jednocześnie nadal się bała. Jego obsesji. Przyszłych planów. A najbardziej tego, aby nie pomylić wdzięczności z prawdziwą miłością.

***

Siedziała w zimowym ogrodzie, opatulona w koc, z kubkiem gorącej herbaty. Mały Wojtuś spał w swej kołysce, bacznie pilnowany przez specjalnie wynajętą nianię.

Małgosia westchnęła. Hubert był upartym draniem, a ona nie miała siły, aby oprzeć się jego planom. Zamieszkała w jednej z obszernych sypialni ogromnego domu, która błyskawicznie została dostosowana do potrzeb młodej matki. Trzeba przyznać, że to byłowięcej niż wygodne. Ale miała wyrzuty sumienia. Krótko mówiąc czuła się jak utrzymanka. To, że z nim nie spała, niczego nie zmieniało. Wiedziała, że było zaledwie kwestią czasu.

Uknuł misterny plan i teraz realizował go krok po kroku. Nie, nie narzucał się. Ani odrobinę. Był troskliwy, dowcipny i opiekuńczy. Idealny.

A jednak wyczuwała w tym jakiś fałsz, coś co nie pasowało do całości.

Wolałaby szczerość. Wolałaby bronić się przed prawdziwym, a nie ukrytym zagrożeniem.

Uniosła głowę. Czyżby mieli gości?

Zdenerwowała się. Mieli? Do tego już doszło, że nawet myśli w taki sposób.

Wyplątała się spod przykrycia i wstała. Syknęła, bo po sześciu tygodniach nadal czuła się słaba i rozbita.

Kiedy weszła do salonu, mężczyzna który stał pośrodku, odwrócił się i zmierzył ją bacznym spojrzeniem.

Był niebezpiecznie pociągający, o niezaprzeczalnym uroku wiecznego chłopca. Miał złociste włosy, ciemnoniebieskie oczy, w których od razu dostrzegła błysk uznania oraz czarujący uśmiech.

– Witaj. Nie wiedziałem, że mój wujcio ma gościa?

Ach! To więc był ten niecny bratanek, o którym z takim oburzeniem opowiadała pani Ula. W popłochu chciała się wycofać, ale nie pozwolił na to. Poczuła jak się czerwieni, gdy uniósł jej dłoń i nie odrywając wzroku, pocałował ją.

Takich jak on, potrafiła rozgryźć od pierwszego spotkania. A jednak zarumieniła się, czując dziwne wibracje w dole brzucha i nagłą suchość w gardle.

Zupełnie jak z Nikodemem.

Widać nie pozbyła się dawnych słabości.

– Dominik – uśmiechnął się, przedstawiając i powodując, że jej serce ruszyło do szaleńczego galopu. Zbeształa się za głupotę, ale na dobrą sprawę co mogła na to poradzić?

– Małgosia.

– I jesteś?...

– Gościem Huberta. Pomógł mi, gdy potrzebowałam pomocy.

– Bezinteresownie? O! W to nigdy nie uwierzę! – wybuchnął nieco drwiącym śmiechem.

– Dlaczego? – Mimo zachwytu, poczuła złość. Z tego, co zdążyła się dowiedzieć, Hubert zawsze ratował swego krewniaka z tarapatów finansowych, a czasami i znacznie poważniejszych. Choćby z tego powodu, ten nie powinien się tak o nim wyrażać.

– Przepraszam, pewnie myślisz, że jestem niewdzięcznym dupkiem? To nie tak, po prostu bardzo dobrze go znam. Faktycznie to wychowaliśmy się razem. Dopóki nie podjął nauki w tej głupiej szkole.

– Pewnie chodzi o liceum lotnicze?

– Tak. Pilot – prychnął z pogardą Dominik. –Wojsko. Wieczne rozkazy, żelazna dyscyplina i całkowity brak luzu. Nic dziwnego, że w końcu nie wytrzymał.

– A ja sądzę, że żałuje – odpowiedziała zamyślona.

– Sam ćpał, do tego akurat go nie namawiałem.

Zrobiło jej się przykro. Dotąd nie do końca wierzyła w tę historię z terapią odwykową. Bardziej w białaczkę. Ale teraz, choć niechętnie, musiała pogodzić się z dość nieprzyjemną prawdą.

– A ty?

– Co ja? – usiadł naprzeciwko, nie spuszczając z niej zachwyconego wzroku.

– Towarzyszyłeś mu?

– A jakże. To były cudowne czasy. Niestety, nadeszła pora by się ustabilizować.

– Mówisz o sobie?

– Oczywiście. Przecież nie o Hubercie – prychnął.

– Obgadujecie mnie? – Dość niespodziewanie pojawił się w drzwiach. Choć wyglądał na spokojnego, to w ciemnych oczach dostrzegła błysk wściekłości.

– Trochę – Dominik wstał i klepnął go w ramię. – Nie wspomniałeś, że ukrywasz taką ślicznotkę?

– Bo jest moja. – Hubert powiedział to wyjątkowo suchym tonem, ale tylko głupiec nie dostrzegłby ukrytej w tych słowach groźby.

– Nie jestem twoja!

Spojrzał na nią chłodno.

– Jesteś.

Bezczelny cham – pomyślała ze złością. Było tak cudownie i znów wszystko zepsuł.

– Nie martw się. On tak zawsze. To jest moje, tego nie ruszać, nie dotykać i tym podobnie. – Dominik mrugnął do niej porozumiewawczo. – Ale jak się mu znudzisz, to przestanie.

– Po co przyjechałeś? – stryj brutalnie przerwał jego pełną rozbawienia przemowę.

– Mam do załatwienia kilka spraw. Przenocujesz mnie?

– Dam ci na hotel.

– Daję słowo – jego bratanek wciąż rozbawiony, uniósł w górę obie dłonie – że poczekam na ochłapy z pańskiego stołu. Mam ze sobą bagaż, a taksówkę odprawiłem. No, nie patrz na mnie z takim mordem w oczach. Przecież nie wkradnę się do waszej sypialni, by ją uwieść – wskazał na czerwoną z oburzenia Gosię.

– Cholera wie – mruknął Hubert. – Możesz zostać, ale przy pierwszym podejrzanym numerze, wywalę cię na zbity pysk. Zrozumiałeś?

Dziwne stosunki panowały pomiędzy tym dwoma krewniakami. Jakby jednocześnie nienawidzili się i kochali. Co sprawiało, że pomimo pozornej serdeczności, byli do siebie tak wrogo nastawieni?

Małgosia w milczeniu opuściła pokój, odprowadzana spojrzeniami pełnymi zachwytu. Bratanek wydał jej się równie dziwaczny, jak jego stryj. Nie mówiąc o tym, że chyba byli w tym samym wieku.

Kiedy zatrzasnęły się za nią drzwi, Dominik obrócił się w kierunku Huberta i z nieukrywaną uciechą spytał:

– Jak z nią skończysz, będzie moja. Poczekam – dodał wspaniałomyślnie.

Odrobinę go zadziwiło, że tamten nie skomentował tego ani słowem. Stał tylko i ponuro patrzył się przed siebie.

– Zrobisz coś dla mnie? – spytał nagle.

– Przysługa?

– Dobrze zapłacę.

– W takim razie nie ma sprawy. O co chodzi?

– O dziecko – odparł powoli Hubert. Nie podobało mu się to, co zamierzał zrobić. Bardzo nie podobało. Ale dla jej zdobycia gotów był poświęcić bardzo wiele.

– Dziecko?

– Tak. Usiądź. Wszystko ci wytłumaczę.

Dominik zmarszczył brwi, słuchając jego słów. Nawet dłuższą chwilę po tym, jak Hubert skończył, siedział w milczeniu, przygryzając wargi.

– No nie wiem… Jestem sukinsynem, ale chyba nie aż takim?

– Zrobisz to czy mam poszukać innego ochotnika?

– Zrobię. Ale powiem ci, że cholernie mi się ten pomysł nie podoba…