Ciemniejsza strona księżyca (III)

Siedziała pod rozłożystym drzewem, wsłuchana w panującą dookoła ciszę. Dzień był wyjątkowo upalny. Słońce paliło żywym ogniem i nie było widać ani jednej chmurki na intensywnie błękitnym niebie.

Zamknęła oczy i oparła się plecami o chropowatą powierzchnię pnia. Nie chodziło jednak o odpoczynek.

Nasłuchiwała.

Ten, którego miała pokonać swymi zaklęciami krążył gdzieś w okolicy. Czuła jego obecność poprzez skórę, chłonęła wyczulonymi zmysłami. I na swój własny sposób, przyzywała.

Pragnęła jak najszybszej konfrontacji. Nie podobała się jej ta cała sprawa. Łowca, który powinien był być jej wrogiem. Wilkołak, który niby mógł stać się na powrót zwykłym człowiekiem. Do tego całkiem zwyczajna kobieta i żądna krwi bestia. Sytuacja jak z czeskiego filmu. Absurdalna i bezsensowna.

Prawdziwy dar czarostwa był czymś unikatowym. Czynił z niej osobę wyjątkową i niebezpieczną, bynajmniej nie dlatego, że władała mocami niedostępnymi ogółowi śmiertelników.

Czarownice były złe. Bardzo rzadko balansowały na cienkiej linie pomiędzy dwoma przeciwstawnymi siłami. Tak jak ona. Pewnie dlatego Łowca jeszcze jej nie zabił. Oni wyczuwali takie rzeczy.

Jednak nigdy nie słyszała, by któryś z nich szukał pomocy wśród czarownic. Musiał być więcej niż zdesperowany. Czy jednak po tym wszystkim nie zmieni nagle zdania?

Westchnęła, powolnym ruchem odgarniając włosy opadające na twarz. Leciutko się uśmiechnęła.

– Wyjdź zza tych krzaków. Ja nie gryzę.

Zaszeleściły gałęzie i po chwili wynurzyła się muskularna sylwetka Łowcy.

– Dlaczego mnie podglądasz?

– Obserwuję.

– Sądziłam, że jesteśmy sojusznikami?

Skrzywił się i zajął miejsce tuż obok. Urwał źdźbło trawy i włożył je do ust, bezmyślnie przeżuwając jego końcówkę.

– Powiedzmy – odezwał się w końcu.

– Rozumiem. Nie podoba ci się ta cała sytuacja. Czy zadowoli cię stwierdzenie, że mnie również? – Posłała mu spojrzenie spod opuszczonych powiek. Potem przeciągnęła się niczym kotka i znów zerknęła w jego kierunku.

– Wiedźmy nie mają kręgosłupa moralnego.

– Nie – roześmiała się. – Nie mają. Mają za to wiele wdzięku i seksapilu.

– To efekt zaklęć.

– Nie mój drogi. To naturalna cecha, z którą się urodziłam. Nie potrzebuję czarów i magii, by poderwać upatrzonego mężczyznę.

Tym razem na nią spojrzał. W blasku słońca, w panującym upale, jego wzrok był niczym ukłucie zimna. Prawdziwego chłodu.

Podnieciło ją to. Serce przyspieszyło, zaschło w gardle, a całe ciało opanował trudny do opisania żar.

Nigdy wcześniej nie miała okazji kochać się z Łowcą. Zresztą, każdy, do którego próbowałaby się zbliżyć, od razu chciałby ją zabić. Ten był nastawiony pokojowo, przynajmniej dopóki nie wypełni swojej misji.

– Naturalna cecha? – spytał szyderczo.

– Przecież oboje doskonale wiemy, że na ciebie moje czary nie działają. Jesteś odpowiednio zabezpieczony.

– Dlatego nie mam najmniejszej ocho…

Nie zdążył skończyć. Była szybka i zwinna. Zanim zareagował, leżał na plecach, a kobieta siedziała na nim okrakiem, przyglądając się mu z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Potem oblizała usta i pochyliła się.

– Masz.

– Nie mam! – wrzasnął, chwytając ją za ramiona i próbując zrzucić.

Poturlała się po trawie. Sukienka podwinęła się, ukazując bajeczne nogi i całkowity brak bielizny. Zarumienił się ze złości i błyskawicznie odwrócił głowę.

Katja zaczęła się śmiać.

– Trudno. Skoro nie ty, to może Stefan? Jest niezły.

Tym razem doczekała się odpowiedniej reakcji. Krzysztof klęknął obok, złapał ją za szyję i przygwoździł do ziemi.

– Masz się do niego nie zbliżać! – wysyczał.

– Ty lub on. Wybieraj – odpowiedziała drwiąco.

– Żaden z nas!

– Jeden z was.

Nie zamierzała tak łatwo się poddać. Co gorsza czuł, iż zrealizowałaby swoje plany. Jedynie po to, aby udowodnić mu swą rację. Przeklęta czarownica! Dlaczego do cholery musiała być taka piękna? Kusiła go uśmiechem, spojrzeniem ogromnych, błyszczących oczu, słowami i każdym ruchem ponętnego ciała.

Stefana nie chroniła magia Łowców. Był całkowicie nieodporny na moc zaklęć. Na dodatek drzemała w nim bestia, na razie słaba i bezbronna, ale jej siła rosła z każdym dniem. Zbliżała się pełnia.

– Czego chcesz? – spytał cicho, puszczając kobietę.

– Seksu.

– Ze mną?

– Z tobą – usiadła, kładąc obie dłonie na jego piersi. Zafascynowana spojrzała w chłodne, niebieskie oczy. – Przecież ci się podobam? W czym widzisz problem?

– W wielu rzeczach – odtrącił jej ręce i wstał. Ona również zwinnie zerwała się na nogi, poprawiając sukienkę i odgarniając na bok kosmyki włosów. Ale tym razem w bursztynowych oczach dojrzał gniew.

– Głupek – oświadczyła. – Nie wiesz, co tracisz.

Nie raczył odpowiedzieć. Ta rozmowa nie miała sensu. W zasadzie sam przed sobą nie umiał wytłumaczyć powodów, dla których ją śledził. Nienawiść? Odwieczna, wciąż potężna, podsycana przez wojnę trwającą już od kilku stuleci. Był Łowcą. Ona czarownicą. Dwóch naturalnych wrogów, którzy, gdy mogli, schodzili sobie z drogi. Najczęściej jednak dochodziło do nieuniknionej konfrontacji.

– Może nie wiem – oświadczył ze spokojem. –To, że mamy zawieszenie broni i chwilowy rozejm o niczym nie świadczy. I zawsze może ulec zmianie.

– Czyli chcesz mnie zabić, gdy tylko odwalę ze ciebie czarną robotę?

– Nie.

W zasadzie taka myśl przyszła mu do głowy. Jednak umowa stanowiła rzecz świętą i zamierzał się z niej wywiązać, choć wstydził się tego, że o pomoc musiał prosić kogoś takiego jak ona.

Tymczasem Katja zafrasowana patrzyła w bok. Lekki powiew wiatru ostudził jej spocone czoło. Patrzyła w kierunku nieprzebytej, zielonej ściany lasu. Zmarszczyła brwi i oblizała wciąż suche wargi.

– On się zbliża – powiedziała cicho.

– Wiem. Także to czuję. Co chcesz zrobić?

– Cóż… Poznać naszego wroga osobiście – rzuciła mu drwiące spojrzenie. Łowca nie wydawał się być z tego zadowolony, ale o dziwo, nie zaprotestował.

– Powiesz mi po co?

– Z ludzkich oczu można wiele wyczytać.

– Z ludzkich?

– Nie zapominaj, że przede wszystkim jest człowiekiem, jak ja czy ty.

– A co wyczytałaś z moich? – spytał z nagłą irytacją.

– Że chętnie byś się ze mną kochał – zaczęła się śmiać widząc jego groźną minę. – Lecz nie pozwalają ci na to głupie zasady. Zapiekła nienawiść do takich jak ja, także.

– Co ty z tym seksem? – zdenerwował się nagle. – Myślisz tylko o tym?

– Ależ skąd.

Patrzyła na niego rozbawiona. Wcale nie myślała tylko o jednym. Ale drażnienie go dawało zabawne rezultaty. Każdy Łowca był niczym niepokalany rycerzyk, przestrzegał surowego kodeksu, polował na zło i miał swoje niewzruszone zasady. Zazwyczaj do bractwa wstępowali mężczyźni, ale zdarzało się, że przyjmowano również kobiety. Do teraz Katja ze wszelkich sił unikała bliższego kontaktu z tymi nadętymi bufonami i tak naprawdę nie miała zamiaru tego zmieniać. Lecz prowokowanie go i podpuszczanie naprawdę ją bawiło, jednocześnie dziwnie podniecając.

– Wracajmy. Mam wrażenie, że zapowiada się rodzinne spotkanie.

– Anna – powiedział cicho mężczyzna i zaniepokojony obejrzał się za siebie.

– W samo południe raczej nic jej nie grozi.

– Raczej? – Mało brakowało, a biegiem ruszyłby w kierunku miasteczka. Powstrzymała go kobieca dłoń, z całą siłą zaciskająca się na jego nadgarstku. Spojrzał na nią ze złością.

– Spłoszysz go – wyjaśniła krótko.

– Ja? A ty nie?

– Dlaczego wilkołak miałby się bać czarownicy?

– No tak – mruknął Krzysiek. – Zapomniałem, że zazwyczaj działacie po tej samej stronie.

– Podłe insynuacje – uśmiechnęła się radośnie, przesuwając ręką po jego muskularnym przedramieniu.

Uporczywie omijał ją wzrokiem, ale nie odepchnął natrętnej kobiecej dłoni. Nawet nie drgnął, usiłując zignorować odczuwaną przyjemność. Tak, bo to była przyjemność.

Obeszła go dookoła i przytuliła się do szerokich pleców. Obie ręce położyła na jego torsie, policzek oparła o prawy bok.

– Wcale nie myślę jedynie o seksie. Po prostu czasami całe moje życie wydaje się tak beznadziejne, że wolę korzystać z każdej okazji – wyszeptała.

– Okazji?

– Do dobrej zabawy.

Chwycił ją i odwrócił w ten sposób, że stanęli oko w oko. Patrzył teraz z powagą, bez uprzedniej złości, prosto w bursztynowe oczy czarownicy, piękne, pełne obietnic.

– Przyjdź do mnie, gdy będziesz szukała czegoś więcej niż dobrej zabawy.

Zadziwił ją. Wyczuła szczerość w tych słowach.A jednak musiała mu się podobać. Uśmiechnęła się i wspiąwszy na palce, delikatnie musnęła ustami suche, gorące wargi.

– Zostań tu. A ja wracam do miasteczka. I daję ci słowo honoru, choć sądzisz zapewne, że go nie mam, iż nie dopuszczę, by twej siostrze spadł włos z głowy.

Kwadrans później stała przed jedynym barem w miasteczku.

Przypomniała sobie Łowcę i jego słowa. Problem leżał w tym, że ona nie szukała niczego poza dobrą zabawą. No i ciekawe, co by powiedział, gdyby zdradziła mu, kim naprawdę jest? Prawdziwą hybrydą, mieszanką nie dwóch, a trzech ras. Czy wtedy złamałby obowiązujący ich rozejm?

Pchnęła drzwi i weszła do środka.

Ponownie uderzyła w nią mieszanka kilkunastu zapachów, doprowadzająca niemal do mdłości. Skrzywiła się i rozejrzała.

Siedział w samym roku, przy okrągłym stoliku. Przed nim stała wciąż pełna butelka i dwie szklaneczki.

Kiedy podeszła bliżej, podniósł głowę i pchnął jedną z nich w jej kierunku.

– Witaj.

Ktoś chwycił ją za ramię i przytrzymał w miejscu. Obejrzała się zdumiona. Obok stał Stefan, chmurny, zagniewany.

– O, przepraszam! – nieznajomy roześmiał się. – Witajcie. Przyłączycie się?

Bez słowa zajęli dwa, z trzech wolnych krzeseł.

Przyglądała się muw milczeniu. Nie dawało się zauważyć choćby najmniejszego podobieństwa do syna. Czy raczej na odwrót – Stefan w niczym nie przypominał ojca, który był odrobinę wyższy, bardziej muskularny i na swój sposób o wiele seksowniejszy. Ciemne włosy przecinały doskonale już widoczne srebrzyste pasma, usta miał sugestywne, skrzywione w pogardliwym uśmieszku, a w czarnych oczach można było wyczytać lekceważenie i coraz mocniej widoczne mroczne pożądanie.

Jednak nie miała najmniejszych wątpliwości – to był zbyt niebezpieczny mężczyzna, nawet dla takiego kogoś jak ona.

Ze spokojem położyła dłoń na ramieniu Stefana.

– Powinieneś odejść. Znacznie lepiej poradzę sobie sama.

Przez chwilę miała wrażenie, że nie posłucha. Ale po chwili wstał i wypiwszy jednym haustem zawartość stojącej na stole szklanki, chwycił przewieszoną przez oparcie krzesła kurtkę i bez słowa skierował się ku wyjściu.

Teraz Katja spojrzała prosto w oczy potwora. Pożerał ją wzrokiem, bawiąc się trzymaną w ręku butelką i wciąż tak samo uśmiechając. Było w tym jakieś nieopisane szaleństwo, groźba czająca się w ironicznie uniesionych kącikach ust, w głębi czarnych, przepastnych oczu. Wbrew sobie poczuła narastającą fascynację. Oddziaływał na nią w sposób, którego wcześniej nie doświadczała w obecności kogokolwiek innego. Nawet wspomnienie Łowcy wyblakło, stał się mało znaczące.

– Nie boisz się ze mną zostać?

– A czy strach jest właściwym uczuciem? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

– Pożądanym. – Pociągnął łyk z butelki, wciąż nie spuszczając z niej wzroku.

Oparła łokcie na stole i pochyliła się w jego kierunku. Tym razem również się uśmiechnęła.

– Myślę, że nie chciałbyś abym się tylko bała?

Wbrew samej sobie miała ogromną ochotę go sprowokować. Rozwścieczyć, wyprowadzić z równowagi i zmusić do zrobienia pierwszego kroku. Nie umiała też ukryć, że pochlebiał jej podziw widziany w ciemnych oczach.

– W końcu i tak pozostanie tylko strach…

– Nie byłabym tego aż tak pewna.

– Zawsze tak było.

Zagryzła wargi. Czuła powoli narastający w całym ciele żar, leciutkie drżenie w oczekiwaniu na coś niesamowicie rozkosznego i bolesnego zarazem. Podniecenie kumulujące się w dole brzucha i wilgoć zbierającą się w najbardziej intymnym miejscu tak szybko, że niemal spazmatycznie zacisnęła uda.

Obserwował ją z rozbawieniem, ale też i z ogniem, który niszczył każdy mur postawiony pomiędzy nimi. Dzieliło ich wszystko, co tylko było możliwe, ale połączyło uczucie pozostające poza racjonalnym wytłumaczeniem.

– Nie spytasz kim jestem?

– Znajomą mego syna. Zastanawiam się tylko, dlaczego ten idiota wybrał wymoczkowatą nastolatkę, zamiast ciebie?

Roześmiała się gardłowo, lekko odchylając głowę do tyłu. Powiódł wzrokiem wzdłuż zgrabnej, kuszącej szyi, na dłużej zatrzymując się przy pełnych piersiach, doskonale zarysowanych pod cienką, bawełnianą sukienką. Powoli gorączka ogarniała całe jego ciało, budząc nie tylko pożądanie, ale i mieszkającą w nim bestię. Oddech stawał się coraz bardziej chrapliwy, puls przyspieszał, a mięśnie napięły się w oczekiwaniu na przemianę.

– Nie jesteście do siebie podobni.

Wzruszył ramionami. Co innego zaprzątało teraz jego myśli. Była doskonała i w całości, i w szczegółach. Piękna, fascynująca, zagadkowa. A on uwielbiał tajemnice. Może dlatego, że tak naprawdę niewiele rzeczy na tym świecie było w stanie go zadziwić?

– Wypadek przy pracy.

– Zabiłeś jego matkę?

– Nie musiałem. Sama wykrwawiła się przy porodzie.

Po co było się oszukiwać? Siedział przed nią bezlitosny morderca, bez sumienia, serca, bez czegokolwiek, co byłoby ludzkie. Tylko jego wygląd przypominał, że kiedyś i on był człowiekiem.

– Jutro będzie pełnia – zmieniła temat, dłonią odgarniając natrętną muchę.

Uniósł pytająco brwi, jakby nie zrozumiał sugestii.

– Nie udawaj, przede mną nie musisz.

– A co? Myślisz że zmienię się w wilkołaka?

– Nie myślę. Wiem. Stefan wszystko mi powiedział, prosząc o pomoc.Nie wszystkich fascynuje zabijanie i wypruwanie flaków z każdej napotkanej osoby.

Zaczął się śmiać. Niskim, dudniącym głosem, jak gdyby opowiedziała przed chwilę znakomity dowcip. Potem równie nagle skończył i szybkim ruchem zamknął w żelaznym uścisku jej nadgarstki. Oblizała czubkiem języka suche usta, nie zdając sobie sprawy jak może to działać na siedzącego naprzeciw mężczyzną. Zrozumiała dopiero, gdy on pogłębił uchwyt, jednocześnie pokazując w zwierzęcym grymasie, niezbyt ludzkie uzębienie.Pragnął jej równie mocno, jak ona jego, pożądał niemal do utraty zmysłów, bez względu na konsekwencje. A przecież poznali się zaledwie przed kilkoma minutami…

– Nie! – Pragnęła, aby głos brzmiał stanowczo i zdecydowanie. Ale zabrakło w nim nutki autentyczności.

– Tak! – Nie musiał dodawać nic więcej. Doskonale rozumiała, co miał na myśli. W jego pociemniałych źrenicach, widziała odbite jak w lustrze, swoje własne pragnienia.

– Właśnie tym się różnimy. Ja potrafię zapanować nad swymi instynktami.

– Jesteś tego pewna czarownico? –Wzrokmężczyzny nabrał czujności, choć z ust nie zniknął sardoniczny uśmieszek.

Boże! Ile dałaby, aby właśnie w tej chwili móc zaprzeczyć swym słowom. Posmakować jego ust, poczuć żar ciała, twardość nabrzmiałego członka.

– Jestem pewna –wstała, uwalniając się z żelaznego uścisku wilkołaka, a potem położyła na stoliku małą karteczkę. Już wiedziała, co zrobi, choć zdrowy rozsądek podpowiadał, że zwariowała. Nie da się ujarzmić takich jak ten tutaj, wygodnie rozparty na zbyt małym krześle, obserwujący ją spod zmrużonych powiek. A jednak pokusa przeżycia przygody była zbyt silna, by tym razem mogła się oprzeć. Płonął w niej ogień, który musiała ugasić, inaczej mógłby pochłonąć ją całą, pozostawiając po sobie pogorzelisko niewykorzystanych okazji.

Miała nowy cel.

Być może spotkała kogoś, kto mógł jej dorównać? Kto potrafiłby zaspokoić zmysły i nie tylko. Kto zostałby równorzędnym partnerem.

Przed godziną rozmyślała o jasnowłosym Łowcy i sposobach na pokonanie wroga.

Teraz zaczęła rozmyślać nie tylko nad ujarzmieniem, ale i oswojeniem bestii.